Welke kunstjes Kardoes al deed

Een geschenk voor lieve kleinen

[p. 7]

Kardoes Vondeling.

‘Zie eens, frits! wat holt en draaft daar over de sneeuw?’ riep de kleine koos. ‘Hoe, ik woord bang, het komt regt op ons aan.

‘Wel foei, koos!’ zeide frits, ‘gij moogt niet bang zijn, die bang is, kleine man! moet op schildwacht staan.’

‘Maar het is een groot zwart dier!’ riep het kleine betje, achter haar zusje wegschuilende.

[p. 8]

‘Ha! ha! het is een krulhond, een zwarte poedel,’ juichte frits, ‘het beest is vast zijn baas kwijt geraakt.’

‘Of heeft geen te huis komen!’ riep betje.

Inmiddels kwam de hond nader, zag de kinderen eene korte wijl vreesachtig aan, terwijl hij met den staart kwispelende op een paar passen afstands bleef staan.

‘Does! Does!’ riep nu betje, en terstond begon de hond sterker te kwispelstaarten en sprong vrolijk tegen haar op.

‘Ik wed, dat het arme dier honger heeft,’ ziede frits. ‘Zie eens, hoe dun en mager het is.’

‘Laat ons spoedig naar huis gaan,’ sprak

[p. 9]

koos, ‘Vader en Moeder zullen niet weigeren, dat wij den hond wat eten geven.’

Op een' galop liepen nu de kinderen naar het buitengoed, waarop hunne ouders woonden, en dat slechts een paar honderd schreden van daar lag. Kardoes liet zich niet noodigen, en liep, allerhande vrolijke sprongen makende, dan een eind wegs vooruit en dan weder terug.

Juichend stormden de kinderen het huis binnen, en zonder moeite verwierven zij verlof, Kardoes in te nemen, onder die voorwaarde, dat, indien de eigenaar van den hond zich mogte aanmelden, alsdan het dier gewillig weder te zullen afstaan.

Nu was het een pret en een drokje van be-

[p. 10]

lang; mina liep naar de keuken, en kwam terug met een bord met eten, betje haalde eene snede roggebrood, frits eene kom met karnemelk, zoodat er voor Kardoes weldra een maaltijd werd aangerigt, zoo als het arme dier gewis in geen' langen tijd gebruikt had, en waaraan hij dan ook alle eer bewees, door de hem voorgezette geregten met groote gulzigheid te nuttigen.

‘Och wat heeft het beest een' honger!’ riep koosje.

‘Ik wed, dat onze Kardoes nu echter liefst een slaapje zou doen,’ ziede frits lagchende, want zijn buik is thans kogelrond.

‘Ik zal Moeder om een oud kleedje vragen,’ riep mina, ‘dan kan Kardoes bij den haard,

[p. 11]

zijne vermoeidheid uitslapen. En wip! was zij voort.’

‘En nu mag ik hem immers toedekken, mina!’ vroeg het kleine betje, toen hare zuster met een stuk tapijt terugkwam.

Om kort te gaan, Kardoes had een kosthuis gevonden, zoo goed als hij maar verlangen konde, en werd weldra de getrouwe en geliefde speel kameraad dezer vrolijke en gulhartige kinderen. Dagelijks echter ontdekte zij in Kardoes nieuwe deugden en bekwaamheden. Hij verstond kunstjes van onderscheiden' aard.

‘Maar welke kunstjes kende Kardoes dan wel?’ vraagt gij, mijne lieve kleine lezers en lezeressen! ‘Kom, dit wil ik u eens verhalen; en ik zou

[p. 12]

haast durven wedden, om een twee cents korstje, of om een half ons chocolaadjes of ulevelletjes, dat gij, mijne lieven! ook wel wenschen zoudt, zulk een kunstig en trouw hondje tot speelmakker te hebben.