Mastreechter veerskes

[p. 73]

Et vögelke.

Zoe gauw es liet de zonneschiin
De zomerzege veule,
Dan zeet wie leef de vögel ziin,
Wie lùstig ze dan speule.

Dat kint gein zörg, dat veult zich vrij
In door de loch te vleege;
Dat liet zoe vol gelùks en blij
Van tak op tak zich weege.

Dat piip, dat schrip, dat flùt, dat zink
Zoe lùstig klaor en helder;
Dat lach, dat huppelt, dans en sprink
Door bos en wei en velder.

Mer eins, zoe vruntelik astrant,
Kump aon men roete tikke,
En grùmmelkes van oet men hand
Al schrippenteere pikke.

Dat bieske hèb ich ins gerèd:
En kat, die zonder mauwe
Lang had geloerd en opgelèt,
Die had et in heùr klauwe.

Ze bromden en ze sloog, die kets,
Um neet heùr vangs te geve;
Men han die waore vol bekrets,
Mer 't bieske heel et leve.

Mer och! et laog dao zònder mood;
Verwoord, verstroeveld stònge
Zen veerkes gaans bevlek mèt blood,
Zen vleugelkes die hònge.

[p. 74]

 

Zen öugskes waoren al verlèt,

 

Ze gòngen aon 't verdrêije.

 

Ich lag et op e wattebèd

 

Um et zen won te bêije.

 

 

 

En door men zörg geruimen tiid

 

Kòs ich zen pijn verzachte,

 

Wat voolt ich mich gelùkkig, wie 't

 

Al daag'liks wont in krachte.

 

 

 

En doe'ch et gaans geneze had,

 

Doe leet ich et weer vleege,

 

Blij dat et zene vrijheidsschat

 

Weer had terùkgekrege.

 

 

 

En noe, mètt' ierste zonnestraol,

 

Noe kump et zingenteere,

 

En schatert in zen schrippetaol

 

Mich zenen dankesheere.

 

 

 

Ich huur et 's mörges alle daog

 

Al aon men roete tikke,

 

En zònder dat et mich get vraog

 

Geef ich em get te pikke.

 

 

 

Zoe leef bezuut et mich; de start

 

Dee geit em kwisp'lenteere.

 

Och, hêi de mins zoe'n dankbaar hart,

 

Dat zou ich zien zoe geere.

 

 

 

Mei 1864.