Mastreechter veerskes

[p. 14]

Aon e jonk meidske.

De zon schut nog neet heur verwermende straole,
Zoe dreuvig en grijs is den hiemel getint;
't Is of nog de winter zenen aosem liet dwaole,
Want nog is gei vögelgezings wat begint.

De buim ziin nog zwart, en zoe görrig ze steke
Hun takkengereemsel umhoeg, wie in treur;
Gei bleedje wat beef, gein knöpkes die breke,
Gei blömke wat 't oug al verras door zen kleur.

Mer, kump noe nog neet mèt zen krenskes umgeven
Et leefdesaisoen en verblijdt de natuur,
Bij dich toch dao flikkert de zon van et leve,
En spieg'le den daog zich in 't schoensten azuur.

Den ouge die ziin wie viuulkes die bleuie,
En 't vreugjaor dat lach op ten blommige wang;
Den hertje dat veult al in lùste zich greuien
En mummelt zoe zachtskes; ich hang en verlang.

1 Meert 1861.