Op bezoek

[p. 12]

Niet verdwaald.

Een meisje en een jongetje
die speelden in de wei.
De pop Janet zat in het gras
en 't paardje stond er bij.

Er stonden honderd bloemetjes
te bloeien in die wei.
Ze fluisterden en babbelden
‘Wat zijn die kind'ren blij.’

Het kleine meisje plukte ze,
vlocht er een kransje van.
De pop Janet zei tegen 't paard:
‘hoe goed ze dat toch kan.’

Maar 't paardje op zijn wieletjes
zei: ‘'k geloof bepaald
let maar eens op, me lieve pop,
de kinderen zijn verdwaald.’

‘O neen!’ riep toen het jongetje
met 't rode jasje aan.
‘Kijk Rie, we zijn zo ver niet weg!
Zie je het huis wel staan?’

[p. 13]