|
| |
| |
| |
Aen den zeer geleerden heer Joannes le Francq van Berkhey.
Op zijne dichtkundige Redenvoering.
Berkhey, die uwe gouden snaeren,
Voor Leydens Burgerij, met fiksche vingren roert,
Wat roem versiere uw zilvren haeren,
Daer u een Hemeldrift ten hoogen kansel voert;
Daer ge ongevergd, aan ieders ooren,
Een' stouten heldenzang laet hooren;
Daer ge alle harten streelt en raekt;
Daer ge in de ziel, verrukt door uw verheven wijzen,
Als 't waere een vrijheidszugt doet rijzen,
Die haer volstrekt onboeibaer maekt!
| |
| |
Geen waen, geen spoorloos onderwinden,
Geen trotschheid, die met wind, de laege harten voedt,
Deet u die maet, die toonen vinden,
Waer door uw glorie rijst en eeuwig rijzen moet.
Zou 't hart, bezet met lingsche streeken,
Zoo stout, zoo rond de waerheid spreeken,
Zoo treffend, zoo vol moeds, zoo fier?
Zoo gij geen achting wint door 't edelaertig poogen,
Weg dan met roem voor 't Kunstvermogen,
Weg dan met mirthe en met laurier.
Waer was ooit grooter vrijheidsliefde,
Waer loffelijker zugt voor zijn' geboortegrond,
Waer mannentael, die dieper griefde,
Dan ons uw hart ontdekte uit uw' ontsloten mond?
Wie kon ooit de aendacht vaster snoeren,
Wie met meêr kragt de driften roeren,
Wiens speeltuig hooger toonen slaen?
Al zingt m'u nooit tot eer dan uit vergode keelen,
Al zouw 'k mijn lier te barsten speelen,
'k Hef echter tot uw glorie aen!
| |
| |
'k Zie nog, de menigte verslagen,
Verrast, vervoerd, verstomd, getroffen door uw' geest,
Hoe grootsch wist ge alles voor te draegen!
Wat is op elks gemoed uw tael van kragt geweest!
Nu vloeide een beek van zilte traenen;
Dan, op 't gezicht der Oorlogsvaenen,
Blonk heldenmoed in 't mannenoog:
Nu werkte 't medelij; dan hieldt de vreugd geen paelen:
Wie was in 't ruim der tempel zaelen,
Wiens ziel niet door uw stem bewoog!
Gij toonde ons Leydens veege muuren;
Gij maelde ons haeren nood met de eêlste trekken af:
Geen leed, noch ramp moest ze ooit verduuren,
Waervan ons uw penseel geen ijslijk denkbeeld gaf.
't Was of haer wrange tegenspoeden,
Zelfs op mijn eigen maegschap woedden.
Wie stuit verbeelding, dus geraekt?
Elk kromde als onder 't juk van Leydens bittre smarte!
Hoe rees de vreugd in 't dankbaer harte,
Toen 't scheepsheir was der Stad genaekt!
| |
| |
Dat heet eerst schildren, dat heet treffen!
Zou, daer uw fiksche pen zoo veel heeft uitgerigt,
De muitzugt ooit weêr 't hoofd verheffen?
Uw tael wees Overheid, en Vorst, en Volk hun' pligt.
Dat zij tot ruimer nut gedije!
Ik eisch 't uit naem der Burgerije,
Breng straks uw' Feestzang aen den dag.
Onthoud haer geen geschenk, dat haer tot heil moet strekken:
Gij zoudt die grootsche trouw bevlekken,
Die ze in u met genoegen zag.
Zoo worden uw verheven zangen,
Van Leydens Burgerstaet, en achtbaere Overheid,
Met stichtelijk vermaek ontvangen;
Zoo worde uit aller mond uw dankbre lof verbreid;
Zoo zullen laetre Feestgenooten,
Nog uw' behaelden roem vergrooten;
Zoo blijve uw nagedachtenis,
Uw kunde, en vlijt geächt, door Neêrlands vrije Staeten,
Zoo lang aen 't hart der onderzaeten,
De tael der Vrijheid dierbaer is!
|
|
Auteursrechtvrij