Naakt over de schutting

35.

Otje's vrouw was mager, met een spits gezicht en lang blond haar, dat ze steeds met een ruk naar achter wierp zonder dat dat hielp. Ze had die beweging nou eenmaal in haar nek, denk ik. ‘Door,’ zei ze, toen ik zei dat ik Rutger heette. Ze liet me in de achterkamer, de tussendeuren naar de voorkamer waren uiteraard uitgebroken en door het lelijke poortje dat ze dan maar overgehouden hadden zag ik een klein jongetje (dacht ik) in een leren tuigje in een kinderstoel hangen. Hij sloeg met een lepel krachtig op een blikken bord.

‘Kijk niet naar de rommel,’ zei ze, ‘ik eh, ik heb niet zoveel zin om iets te doen.’

Ik ging op de bank zitten en begon het verhaal dat ik bedacht had: ‘Ik werk aan een zaakje, iets dat ik moet uitzoeken, voor een persbureau, je weet wel. En ik heb Otje van de week gezien in Amerongen. En ik hoopte dat hij ook achter die zaak zou aanzitten, want ik ben vastgelopen. Enne... op de krant zeiden ze dat Otje nog niet terug was en dat de politie naar hem geïnformeerd had...’

Ik stopte om een sigaret op te steken, dat leidt af in zo'n situatie.

Ze knikte. ‘Maar ze willen me niets zeggen. Ik weet niet wat er met hem is. Ik heb de hele nacht wakker gelegen in de hoop dat hij zou opbellen.’

‘En jij weet ook niet wat hij doet, waar hij mee bezig was?’

‘Ik weet haast niets meer van zijn werk.’ De gejaagde klank verdween uit haar stem, er kwam moeheid voor in de plaats. ‘Vroeger, in Zwolle, toen wel. Toen deed hij in zijn eentje de hele streekredactie. En ik nam thuis de telefoontjes aan.’

‘Hoe lang heeft hij, hebben jullie daar gezeten?’

‘Drie jaar. Ze wilden wel dat hij bleef, maar Otje wou weg. Je weet hoe dat bij die kranten kan gaan. De directeur was veel te goed met de notabelen uit de stad, dus het commen-

[p. 69]

taar moest altijd achterwege blijven, of werd sterk afgezwakt. Dat nam Otje niet.

Ja, vroeger vertelde hij alles, wat hij had gedaan, met wie hij had gesproken. Maar hier in Amsterdam is dat veranderd. Hij zit veel in café's, want hij moet met de jongens praten, zegt hij. En hij schnabbelt veel. We verdienen zeker vier keer wat we in Zwolle hadden. Sorry, een moment.’ Ze liep naar de andere ruimte om iets aan de drummer te doen, die er nu bij zat te braken, aan het geluid te horen.

‘Wat schnabbelt hij dan?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet meer. Hij heeft 't wel 's gezegd. Vakbladen. Het IJzervisioen of zoiets.’

‘Daar had hij vaste avonden voor?’

‘Dinsdag was hij altijd weg. En woensdag ook wel. Hij was veel weg. Als ik niet wist dat de politie hem zocht, zou ik niet eens ongerust zijn.’ Er kwamen tranen in haar ogen. ‘Ik zit hier maar, ik kom nooit meer ergens.’

Ik tikte de as van mijn sigaret, hoewel dat niet nodig was. In zo'n eerlijke, aardige, zielige, afschuwelijke situatie blijf ik de as van mijn sigaret tikken tot er een negatieve kegel van negen meter ontstaat.

‘En jullie hadden daar ruzie om?’

Ze keek me lang aan en slikte. ‘Daar heb je eigenlijk niets mee te maken. 't Is net of de ouderling op bezoek is. - Ik zei er nooit iets over tegen hem. Dan wordt hij kwaad. En kwaad is Otje niet leuk.’ Ik herinnerde me zijn norse, harde stem op het duin, gistermiddag. Ik stond op.

‘Ik ga wat mensen afbellen, iemand moet hem toch gezien hebben.’ Bij de deur van de kamer draaide ik me om, ze stond heel klein achter me. ‘Ooit gehoord van iemand die Doller heet, of Dorpel, of zoiets?’

‘Nee.’ Het klonk echt. Ze vroeg: ‘Is dat de man waar het je om gaat?’

‘Ik geloof het wel.’ Ik gaf haar een hand en zei: ‘Sterkte.’

Bij de deur in de gang hing een wandtegel met een knullig blauw scheepje: ‘Het kleine zeil geeft rust en heil.’