Naakt over de schutting

[p. 4]

Om aan dit verhaal de vorm te geven die hem voor ogen stond, heeft de schrijver gebruik gemaakt van bestaande functies in dagblad-, TV- en politiewereld.

Hij stelt er prijs op uitdrukkelijk te verklaren dat alle personen die, al of niet in deze functies, in dit boek voorkomen, uitsluitend produkten van de fantasie zijn.

[p. 5]

Ideëen vooraf

Teveel lijken verzwakken
de dramatische kracht van het verhaal.
Anderzijds neutraliseren zij
het onbehagen dat de dood in ons oproept.

Ab Visser

And somewhere men are laughing and
somewhere children shout.
But there is no joy in Sexville where the
novelists hang out.

Clifton Fadiman

Ik wensch niet, dat een ander werk voor me doet. Ik laat zelfs niemand mijn haar knippen; ik doe het zelf, voor zoover ik nog haar heb!

Lord Baden Powell
in ‘Zwervend op den weg naar Levensgeluk’

Zo is het toeval ook nog 's een keer.

Verminkte tekst

[p. 7]

1.

Het is werkelijk onmogelijk om alles rustig dubbel te zien als je goed bezopen bent. Dat lees je alleen in grappige boeken of je hoort het in moppen. De enige die mij ooit verteld heeft dat hij dubbel kon zien, in die toestand dan, was meneer Van Geffen, Stationsstraat 267 in Venlo, maar ik kende hem als een geboren leugenaar. Hij is trouwens ook al weer drie jaar dood en liet een vrouw en vier tweelingen na.

Soms kom je wel in een situatie dat je denkt dat je dubbel ziet, maar het moeilijke is, dat je dat niet op je gemak kunt waarnemen. Alles draait. Je kijkt bijvoorbeeld naar het oor van een vrouw die verderop zit te zingen. Dat oor zit op een gegeven moment niet meer waar zij het voelt; het beweegt een beetje en dan, vrij plotseling, beginnen er van links, vanuit de ooghoek, duizenden van diezelfde oren in een lange baan als speelkaarten naar het echte toe te stromen, terwijl eenzelfde reeks vanuit het oor naar rechts vertrekt om in je andere ooghoek te verdwijnen.

Toen het die avond met het oor ook weer zover kwam - ik had een kopje genomen omdat er geen vrouw in het café was - wist ik hoe laat het was en zocht uit de vele deuren die, welke naar buiten voerde.

Ik drink nooit erg veel, maar ik had die avond niet gegeten omdat ik eigenlijk naar Erna toe moest. Ik had haar de zaterdag ervoor op een feestje ontmoet. Het was zo'n hartelijke meid in trui en wijde rok, van recht door zee maar ook met dat al te jolige air van bij ons in de polder nemen we het niet zo nauw. Verder had ze geen kin.

Dat robuuste had me overrompeld, ik voelde me alsof ze me regelrecht geïnviteerd had mee te gaan vrijen in het veel te vochtige lange gras aan een slootkant, onderaan de dijk, maar nadat ik enige tijd lijf aan lijf met haar gedanst had, begon de betere kant van het landschap voor mij te leven en ik dacht aan ‘je lucht is zoo rein en breed zijn je krachtige stroomen en stoer zijn je ruischende boomen’. Maar het was er niet van gekomen omdat ik helaas vrij vroeg weg moest - en dus had ze mij dringend uitgenodigd een keer bij haar te komen eten. Ze had natuurlijk ook kunnen zeggen: kom eens

[p. 8]

een keer naar mijn behang kijken. Maar vanavond was ik toch weer teruggeschrokken voor dat koelbloedige en ik was eerst een borrel gaan drinken en toen nog een en ik was net van plan Erna op te bellen dat ik iets later kwam, toen Max kwam binnengestapt en toen hebben we eerst weer twee borrels gedronken voor ik eraan dacht dat ik Erna nog moest bellen.

Toen bleek dat ik geen dubbeltje had, zodat ik met Max eerst sigaretten ben gaan trekken in de automaat om de hoek en daarop gingen we naar Snuivers voor nog een borrel, maar daar was de telefoon stuk. De rest vertel ik later wel 's.

Waar Max gebleven is weet ik trouwens niet meer, ik was hem kwijt toen ik me eindelijk bij de Casawella door de deur mikte en op stap ging naar huis. De verkeerslichten op het Leidseplein waren gelukkig al buiten werking, want ik ben al twee keer op het bureau geweest omdat ik daar op de kruispunten luid toeterend dronken automobilisten imiteerde en dus ook de agenten wou slaan.

Het eerste stuk over de Weteringschans ging voortreffelijk. Ik liep onder de zware bomen en de wind speelde door de bladeren ‘La Mer’ en volgde nauwkeurig mijn aanwijzingen toen ik hem even dirigeerde. Er passeerde één fietser en ik negeerde hem, omdat zijn licht niet brandde.

Bij de brug voor het Rijksmuseum kwam het draaien een beetje terug, dus ik moest even tegen het stoplicht leunen om te zien hoe ver ik tot mijzelf kon komen. Nu moet ik op weg naar huis die brug niet over, maar ik kan nooit nalaten er bewonderend overheen te kijken naar ons Rijksmuseum dat, zelfs al is het verlicht, er toch altijd somber bij ligt. Het is geen wonder, dat ze soms acties moeten voeren om daar mensen naar binnen te krijgen. Naar ik hoorde moeten ze om de twee jaar de suppoosten vernissen om ze voor het doorsnee publiek acceptabel te houden.

Net toen ik weer op mijn benen kon staan kwam een auto van de Spiegelgracht aangeraasd, spoot langs mij heen, remde op de brug, wipte op het trottoir en kwam vlak naast de brugleuning tot stilstand. Het was een lange stationcar. Er stapte een man uit die om de auto heenliep en aan de achterkant de klep openmaakte. Hij begon iets uit de wagen te trekken.

[p. 9]

Een tweede man kwam via de klep naar buiten om te helpen. Zij haalden een langwerpig pak naar buiten en tilden het met moeite op de leuning. ‘Kom nou, in godsnaam,’ zei één van hen. Daarop plonsde het pak in het water.

Ik zette me af tegen het stoplicht en begon naar de brug toe te lopen. Eén van de mannen was al weer in de auto gestapt toen de tweede mij zag. ‘...’ zei hij, een hoogst originele vloek, maar ik herinner me waarachtig niet meer welke. Ik stond stil om ook een goeie te verzinnen. De man werd door de ander in de auto getrokken, hij startte en verdween met veel lawaai. In het donker van de nacht, zou ik bijna schrijven.

Het was, al met al, een teleurstelling waar ik spoedig overheen kwam. Ik liep verder, stak de Vijzelstraat over, rukte nog enige tijd aan de deur van De Boemerang, omdat ik vanwege mijn afkomst het noodzakelijk vond trek te hebben in Zeeuwse mosselen en bereikte na een paar honderd meter het portiek, waar mijn trap begon.

Het was doodstil op straat. Slechts een meisje tippelde, maar ik tippelde er niet in. In zulke omstandigheden wil ik graag als heer over de drempel. Hoe ik echter over die vier trappen boven kwam is een ander verhaal. (Normaal tel ik in het donker, tot 96, maar die avond haalde ik de 352 treden, een mooie prestatie, achteraf beschouwd.)