Logo DBNL
'Vrouwen voor 't vaderland: burgeres Van der Meer en de Bataafse politiek' (1999)

'Vrouwen voor 't vaderland: burgeres Van der Meer en de Bataafse politiek'

(1999)–Myriam Everard–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige

Myriam Everard

Vrouwen voor 't vaderland: burgeres Van der Meer en de Bataafse politiek*

Op donderdag 3 maart 1796 trok een urenlange ‘Staatelijke optogt’ door de straten van Den Haag die geen inwoner kan zijn ontgaan.1 Voordat de stoet zich om 10 uur 's morgens in beweging had gezet, waren er 21 kanonschoten afgevuurd en hadden de klokken geluid, maar ook de stoet zelf kon van verre worden gehoord: aan kop gingen vier ‘Blaazende Trompetters’ te paard, iets verder in de stoet liep een groep van twintig ‘Jongelingen’ en een van twintig ‘Jonge Dogters’ die om beurten ‘Vaderlandsche liederen’ zongen, her en der in de stoet speelden groepjes muzikanten opwekkende krijgsmuziek, terwijl in de loop van de dag nu eens saluutschoten en slaande trommen, dan weer massale spreekkoren aangaven waar de kop van de stoet zich inmiddels bevond. Het meermalen opklinkende ‘Lang Leeve de Republiek! Lang Leeve de Nationaale Vergadering!’ vatte bondig samen waar het die dag om ging. Hier werd de opening van de Nationale Vergadering gevierd die voor het eerst door het Volk van Nederland gekozen was, waarmee de belofte was ingelost die in de grondslag van de nieuwe Bataafse Republiek, de in januari 1795 geproclameerde Rechten van den Mensch en van den Burger, besloten lag: ‘Dat ieder stem hebben moet in de wetgevende Vergadering der geheele Maatschappij, het zy persoonlyk, het zy door eene by hem mede gekozene vertegenwoordiging.’2

Dat het om de opening van de Nationale Vergadering ging, werd ook in de optocht zelf meteen aanschouwelijk gemaakt. Vlak na de ‘Blaazende Trompetters’ kwam namelijk een heraut te paard, met een banier waarop ‘Burger Feest by de Opening der Nationaale Vergadering’ geschreven stond. Daarna volgde een lange stoet met tal van bezienswaardigheden: de vlaggen van de Amerikaanse en Franse republieken, met ‘Nationaale linten’ verbonden met de Bataafse vlag, waaraan een heraut voorafging die een banier met ‘het zinnebeeld der Broederschap’ droeg; twee geharnaste mannen te paard, de een met een vaandel waarop de Landmacht, de ander met een waarop de Zeemacht werd verbeeld; vier jongedochters, net als de twintig zingende jongedochters in het wit gekleed, met nationale sjerpen om en ‘burger-

kroontjes’ op, alle vier met een eigen vaandel, waarop de Koophandel, de Zeevaart, de Visserij en de Landbouw waren afgebeeld; de leden van de Haagse ‘verbroederde Sociëteiten’, waarin de kaders van de Bataafse Revolutie zich in 1795 verenigd hadden, onder een banier met de leuze ‘Wy erkennen geene Souverainiteit dan die van het Volk’; een groep kleine jongens en meisjes, vier aan vier onder een banier waarop ‘De Hoop des Vaderlands’ te lezen was, onmiddellijk gevolgd door een tweede groep kinderen, afkomstig uit de verschillende wees- en armenhuizen van de stad, eveneens vier aan vier, onder een banier waarop ‘Gelykheid’ stond; huzaren en infanteristen uit het Franse leger, alsmede Hollandse cavaleristen en jagers, in groepen van 24 over de stoet verdeeld; twaalf moeders met hun kinderen aan de hand, onder een banier met het opschrift ‘Wy zullen nimmer ophouden dezen dag aan ons kroost te verkondigen, opdat zy die op haar nageslacht kunnen overbrengen’; twaalf bejaarde mannen in oud-Hollands kostuum met een hellebaard over de schouder, die blijkens hun banier huis en haard zouden beschermen als ‘onze jongelingen’ te velde zouden zijn; acht jongedochters, net als de andere jongedochters in het wit, met nationale sjerpen om en burgerkroontjes op, die een baar droegen met een erezuil die de Nationale Vergadering verbeeldde; zes sergeanten uit de gewapende burgermacht in volle wapenuitrusting, onder een banier waarop stond dat zij de beschermers waren van al diegenen die zich niet zelf konden beschermen, zonder twijfel een verwijzing naar de groep mensen die in de wagen zat waar zij zo martiaal naast liepen: een stokoude man, twee bejaarde vrouwen en twee moeders met zuigelingen; de stokoude man droeg op zijn beurt ook weer een banier waarop hij zijn vreugde over de revolutie te kennen gaf: ‘In slaverny heb ik geleefd, ik verheuge my in vryheid te zullen sterven, dit myn nageslacht zal daar genot van hebben’; twee door paarden getrokken kanonnen, gevolgd door de manschappen van de ‘Burger-Artillerie’; een groep burgeressen, ook in het wit, en ook met nationale sjerpen om en burgerkronen op, die de versierselen droegen voor de nieuw op te richten vrijheidsboom die achter hen op een wagen werd meegevoerd. Temidden van al deze taferelen, die zich aan de toeschouwers als even zovele scènes in een doorlopende politieke voorstelling moeten hebben voorgedaan, was er één die door zijn luisterrijke uitvoering en entourage meer dan andere de aandacht trok. Op een met rood scharlaken behangen en met gouden passementen versierde triomfwagen, die was bespannen met vier rijk uitgedoste paarden en werd geëscorteerd door zes luitenants van de gewapende burgermacht in parade-uniform die ‘met uitgetoogen zwaarden’ naast de wagen liepen, ging ‘Burgeres Van der Meer’ als de Vrijheid. In een luchtig gewaad, met blote armen, haar linkerarm leunend op een altaar en in haar rechterhand een speer met de vrijheidshoed erop, werd zij zeven uur lang, in een nijpende koude zoals geen ooggetuige en chroniqueur nalaat te vermelden, door Den Haag gereden.3

De prominente aanwezigheid van burgeres Van der Meer in deze optocht is velen opgevallen. In de opeenvolgende 19e- en 20e-eeuwse beschrijvingen van het Burgerfeest verliezen steeds meer deelnemers hun naam, maar burgeres Van der Meer is tot in onze tijd bekend gebleven.4 Dat wil echter nog niet zeggen dat er overeenstemming bestaat over de betekenis van

haar aanwezigheid. Zo ziet Suzanna von Wolzogen Kühr, een van de vrouwelijke historici die begin 20e eeuw werk maakten van de geschiedenis van vrouwen, in burgeres Van der Meer het teken dat vrouwen, net als hun medeburgers, door de revolutionaire idealen waren aangeraakt en dat ook zij zich uit hun onmondige staat wilden bevrijden.5 Sterker nog, manifestaties als deze maken volgens Von Wolzogen Kühr duidelijk dat het eind van de 18e eeuw kan worden aangemerkt als de tijd waarin de emancipatie van de vrouw daadwerkelijk begint.6 Dat lijkt in zijn algemeenheid, maar zeker waar het burgeres Van der Meer betreft, een nogal rooskleurige interpretatie. Immers, burgeres Van der Meer reed wel zo pontificaal mee in de optocht ter gelegenheid van de opening van de Nationale Vergadering, maar het recht om stem te hebben in deze Vergadering was, hoezeer dat in de Rechten van den Mensch en van den Burger ook als het recht van ‘ieder’ was verklaard, toen het op kiezen was aangekomen, niet aan vrouwen toegevallen. En niet alleen had deze uitsluiting in 1796 geen enkele explicitering nodig gehad om zich in de praktijk toch, als vanzelf, voltrokken te hebben, in de discussies over de nieuwe Constitutie die de Nationale Vergadering de volgende jaren nog te wachten stonden, zouden de politieke rechten van vrouwen alleen bij uitzondering, zijdelings, en louter in negatieve zin ter sprake komen.7

Kunsthistoricus Frans Grijzenhout, een van de dragers van het nieuwe onderzoek naar de politieke cultuur van patriottentijd en Bataafse Republiek, lijkt aan de aanwezigheid van burgeres Van der Meer geen enkele betekenis te hechten. In zijn onderzoek naar patriotse en Bataafse feesten wordt zij nog wel gesignaleerd, maar is zij, ontdaan van haar revolutionair-politieke titel, als ‘Mevrouw Van der Meer’ alleen symbolisch, als Vrijheid, aanwezig, een aanwezigheid waarin zij als vrouw geheel en al verdwijnt.8 Nu is dat in overeenstemming met de onder kunsthistorici gebruikelijke opvatting dat zoiets als het geslacht van de Vrijheid geen nadere beschouwing behoeft omdat de iconografische traditie nu eenmaal wil dat abstracte begrippen door vrouwen worden gepersonifieerd.9 Maar dat deze opvatting het ook in het aangezicht van een vrouw van vlees en bloed, met een naam en een politieke titel, in een van betekenissen zo zinderende politieke manifestatie heeft gehouden, laat zich mogelijk alleen verklaren door de kracht van een tweede, meer onder historici gangbare opvatting over de verandering in de verhouding tussen vrouwen en mannen aan het eind van de 18e eeuw, waarin voor ‘Mevrouw Van der Meer’ al evenmin een betekenisvolle rol in een politieke manifestatie is weggelegd. In deze opvatting geeft de 18e eeuw een ontwikkeling te zien, waarin vrouwen langzaam maar zeker uit het openbare leven verdwenen om zich tenslotte exclusief aan huishouden en moederschap te wijden, terwijl de zorg voor het levensonderhoud en het bevechten en uiteindelijk ook uitoefenen van politieke rechten tezelfdertijd exclusieve mannenzaken werden. Deze scheiding tussen een openbare wereld die mannen toebehoorde, en een privé-wereld waarin vrouwen hun roeping moesten vinden, zou door de patriotten al zijn



illustratie
Afb. 1. Van het Haagse burgerfeest zijn geen afzonderlijke afbeeldingen bekend, maar op een zinneprent op Pieter Paulus is op de achtergrond wel een glimp van het hoogtepunt van dit feest te zien: burgeres Van der Meer als de Vrijheid bij de nieuw geplante vrijheidsboom op het Buitenhof in Den Haag, 3 maart 1796. Gravure door J.C. Bendorp, 1797. Gemeentearchief Den Haag.


voorgestaan en zou tenslotte in de Bataafse Republiek definitief haar beslag hebben gekregen.10 Toch, was Von Wolzogen Kührs visie op de betekenis van burgeres Van der Meer historisch gezien aan de hooggestemde kant, een die haar op grond van traditie of usance iedere betekenis bij voorbaat ontzegt, voldoet vanuit historisch oogpunt evenmin. Alleen nader onderzoek - naar de opzet van het feest, naar de politieke actualiteit waarin het plaats had, maar vooral ook: naar burgeres Van der Meer zelf - zal kunnen uitmaken of zij meer representeerde dan de Vrijheid alleen.

Kijken we nu opnieuw naar de stoet, dan valt allereerst op dat burgeres Van der Meer daarin bij lange na niet de enige vrouw was. Integendeel, het wemelde er van de kleine meisjes, jongedochters, burgeressen, jonge en oude moeders. Sommige van hen stonden in de eerste plaats voor een idee: de kleine meisjes voor gelijkheid en voor de toekomst, de moeders voor continuïteit en voor het nationale geheugen - ideeën die stuk voor stuk betrekking hadden op de nieuwe Republiek, waar zij op deze symbolische manier deelgenoot van werden. Anderen droegen, in de liederen die zij zongen en in de sjerpen die zij om hadden, hun nationale verbondenheid meer direct uit. Nu lijken die sjerpen misschien een onbetekenend detail, maar in de seculiere ceremoniëlen van de Republiek had de nationale sjerp een welhaast sacrale betekenis en werd hij alleen diegenen omgehangen die de publieke zaak op bijzondere wijze dienden, zoals Pieter Paulus twee dagen tevoren gebeurde toen hij tot eerste voorzitter van de Nationale Vergadering was gekozen.11 Dat de jongedochters en burgeressen in de stoet demonstreerden dat zij het vaderland waren toegewijd, wordt nog eens extra bekrachtigd door de burgerkronen die zij droegen. De van eikentakken gevlochten kroon, één van de vele klassieke symbolen die de Bataven aan de Romeinse Republiek ontleenden,12 was al in de patriottentijd een geliefd symbool geweest, zij het toen als de gedroomde bekroning van de helden van de Revolutie die nog komen moest. Nu die Revolutie er in 1795 inderdaad van gekomen was en het volk zijn Nationale Vergadering had gekozen, was de tijd van de burgerkronen aangebroken. Het is natuurlijk de vraag of een dergelijk symbool met de gewijzigde omstandigheden niet wat van zijn martiale karakter verloren had, maar welke verbintenissen het ook met nieuwe revolutionair-politieke idealen mag zijn aangegaan, zeker is dat het vrouwen daarbij nadrukkelijk insloot. Deze inclusiviteit spreekt al evenzeer uit de taken die de jongedochters en burgeressen in de stoet toebedeeld hadden gekregen: het waren jongedochters die de erezuil van de Nationale Vergadering droegen, en de delegatie die de afgevaardigden uit de Nationale Vergadering die zich op zeker moment bij de stoet aansloten welkom heette was uit burgers en burgeressen samengesteld. Het is deze vrouwelijke présence waarvan burgeres Van der Meer als de Vrijheid het hoogtepunt vormde.

Dat we de aanwezigheid van burgeres Van der Meer als vrouw serieus moeten nemen, wordt nog duidelijker als we naar de politieke bedoelingen van het feest kijken. Het burgerfeest was georganiseerd door een commissie uit de Haagse ‘verbroederde Sociëteiten’ en wat deze commissie met het feest beoogde, kan men opmaken uit het plan dat zij enkele weken tevoren aan de ‘Provisioneele Repraesentanten van het Volk van Holland’ had voorgelegd.13 Aanvullende informatie geeft het journalistieke verslag van het feest dat na afloop te koop werd aangeboden. In dit verslag, dat werd gepubliceerd door de uitgevers van de plaatselijke krant die in 1795 onverbloemd partij voor de Revolutie had gekozen, wordt de opzet van het feest nog eens voor het grote publiek toegelicht.14 Duidelijk is allereerst dat zichtbaar moest worden dat de oude politieke orde had afgedaan en het gezag van de stadhouder vervangen

was door dat van het volk. Zo werd op de plaats waar sinds jaar en dag, als eerbewijs aan de stadhouder, de meiboom werd geplant, nu, ter ere van de Revolutie, een vrijheidsboom opgericht.15 Bovendien ging de stoet op zijn route door de stad door de Stadhouderspoort, waar ooit alleen het rijtuig van de stadhouder recht van doorgang had. Daarmee werd dit recht van zijn seigneuriale karakter ontdaan en voor het gehele volk opgeëist. Dit ‘toeëigeningsritueel’ werd wel heel bijzonder voltrokken door burgeres Van der Meer, die met haar triomfwagen in de plaats van de stadhouder trad, en door haar hoedanigheid van burgeres en vrouw de oude aristocratische orde symbolisch teniet deed.

Voorts ging het er natuurlijk om de revolutionaire idealen op een begrijpelijke manier aanschouwelijk te maken. Daarbij lijkt Gelijkheid, meer nog dan Vrijheid of Broederschap, het leidende motief te zijn geweest. De kleine kinderen die we onder het banier van de Gelijkheid in de stoet zagen meelopen, droegen dit al heel expliciet uit. Uit het verslag moeten we begrijpen dat het om ‘wees- en Arm-Kinderen, uit de onderscheidene Godshuizen’ ging,16 wat erop lijkt te wijzen dat met ‘Gelijkheid’ gelijkheid naar stand en naar godsdienst werd bedoeld. In het voorgelegde plan worden de weeskinderen omschreven als: ‘beide geslachten, van alle gezindheden,’17 wat suggereert dat de organisatoren behalve gelijkheid naar godsdienst, en mogelijk gelijkheid naar stand, ook gelijkheid naar sekse op het oog hadden. De intentie om mannen en vrouwen, zo mogelijk gelijkelijk, bij het feest te betrekken, spreekt ook elders uit het plan. Zo wordt de groep zingende jongedochters opgevoerd als de pendant van een even grote groep zingende jongelingen, die allebei dezelfde vaderlandse liederen zullen zingen en allebei dezelfde vaderlandse sjerpen zullen dragen. Overigens is het de bedoeling dat de jongedochters zowel als de jongelingen ‘zo veel mogelyk op eene wyze gekleed’ gaan,18 waarmee op eenvoudige wijze gedemonstreerd werd dat er voor het standsonderscheid dat zich in de dagelijkse kledij zo duidelijk manifesteerde in de nieuwe Republiek geen plaats was.19 Explicieter nog wordt de gelijkheid naar sekse geënsceneerd bij de kindskinderen van de stokoude voormalige ‘slaaf’, van wie nadrukkelijk wordt bepaald dat zij ‘beider geslachten’ zullen zijn.20 In het licht van deze kennelijke zorg om in naam van de Gelijkheid vrouwen een zichtbare plaats in de stoet te geven, mag men er van uitgaan dat de keuze voor de Vrijheid als centrale figuur weloverwogen was, waarbij het feit dat de Vrijheid traditioneel door een vrouw werd verbeeld - een traditie waarvan de organisatoren zich natuurlijk ook bewust waren - eerder een argument dan een irrelevante bijkomstigheid zal zijn geweest. Vast staat tenslotte dat is gekozen voor een vrouwelijk symbool en niet voor een mannelijk equivalent, dat in de figuur van Brutus, die als symbool van Republikeinse vrijheid onder Bataafse revolutionairen aanzienlijke populariteit genoot, wel degelijk voorhanden was.21

Maar de politieke bedoeling van het feest was nog een andere dan om in geëigende beelden en symbolen uitdrukking te geven aan de zegeningen van de Revolutie, waarvan de installatie van Nationale Vergadering het voorlopige hoogtepunt vormde. Dat wordt duidelijk als men niet alleen kijkt naar wat er verbeeld werd en hoe dat verbeeld werd, maar ook naar wie dat verbeelden deden. Het is waarschijnlijk dat niemand in de stoet een willekeurige figurant was, het is nog veel waarschijnlijker dat alle deelnemers die een naam hadden er met reden liepen, maar het is zonder meer evident dat de keuze voor burgeres Van der Meer met de uiterste zorg was geschied. In het plan dat de Provisioneele Repraesentanten van het Volk van Holland was voorgelegd, was de Vrijheid de enige figuur waarvan de organisatoren de Repraesentanten verzekerden dat zij daar niet de eerste de beste voor hadden gekozen, maar ‘een der fatsoendelykste Damens uit den Haag’ bereid hadden gevonden die rol op zich te nemen.22 In het verslag wordt vervolgens voor ieder die haar niet mocht hebben herkend onthuld wie zij was: ‘Burgeresse van der Meer, Huysvrouw van den Burger A. van der Meer, Drossaard van den Hove van Holland.’23 Deze gegevens maken dat ook wij haar kunnen identificeren, en wel als de 41-jarige Bartha Maria van Crimpen, echtgenote van drossaard Ary van der Meer.24 Het was echter niet als echtgenote van een aanzienlijk burger dat zij de Vrijheid verbeeldde. Het was als ‘mede slagtöffer van roof, plunder en vervolgzucht van den jaare 1787’ en als balling die na acht jaar in Den Haag was teruggekeerd dat zij op haar triomfwagen door de straten van Den Haag reed, zoals de verslaggever uitlegt.25

Bartha van der Meer was in 1787 inderdaad slachtoffer van ‘roof, plunder en vervolgzucht’ geweest. Toen naar aanleiding van het incident bij Goejanverwellesluis, waar de patriotten in juni 1787 een staatsgreep door Wilhelmina van Pruisen verijdelden door haar op haar doortocht naar Den Haag aan te houden, de Pruisen in september 1787 de Republiek binnen waren gevallen om de revolutionaire ontwikkelingen te keren en deze veldtocht tegen de patriotten in enkele dagen was beslecht, namen de orangisten in Den Haag, net als in talloze andere dorpen en steden, de gelegenheid te baat om zich massaal op de patriotten te wreken.26 Huizen van patriotten werden geplunderd en vernield, patriotse trofeeën buitgemaakt, patriotten met geweld ontwapend, gesard, beschimpt, gemolesteerd en met erger bedreigd. Daarbij had men het in de eerste plaats op de kern van de patriottenbeweging, het wapengenootschap ‘Voor 't Vaderland’, begrepen, en dat in al zijn geledingen: exercerende leden, honoraire leden en donatrices. Bartha van der Meer was zo'n donatrice.27 Samen met ruim 25 andere vrou-

wen had zij het wapengenootschap in de loop van zijn bestaan geld gedoneerd en een vaandel geschonken - een daad waaraan de patriotten groot belang hechtten.28 Ook de orangisten wisten hoe zij zoiets moesten waarderen: meteen bij aanvang van de gewelddadigheden maakten zij de patriotten het vaandel afhandig om het vervolgens ritueel te verscheuren, en in het schimpschrift op het wapengenootschap dat zij nog in september 1787 publiceerden kregen ook de donatrices heel nadrukkelijk een beurt.29 Het huis van donatrice Van der Meer en haar echtgenoot, zelf honorair lid van ‘Voor 't Vaderland’, werd grondig onderhanden genomen: ruiten werden aan diggelen geslagen, huisraad en inboedel vernield, in het Spui gesmeten of meegenomen.30

Als gevolg van de orangistische ‘roof-, plunder- en vervolgzucht’ sloegen naar schatting meer dan honderdduizend patriotten op de vlucht, waarvan er uiteindelijk zo'n 4.000 in Frankrijk politiek asiel zochten en van de Franse regering een uitkering ontvingen.31 Tot die 4.000 behoorde ook Bartha van der Meer. Samen met haar echtgenoot verbleef zij in 1788 in het vluchtelingenkamp in St.-Omaars, en vervolgens tot 1795 in Duinkerken.32 Het was dus inderdaad na acht jaar ballingschap dat zij in Den Haag was teruggekeerd.

Deze persoonlijke politieke geschiedenis maakte Bartha van der Meer tot een vrouw die de Vrijheid met recht kon verbeelden. Omgekeerd zal zij met een dergelijke geschiedenis juist als de Vrijheid het feest extra betekenis hebben gegeven. Deze gedachte wint aan waarschijnlijkheid als we de andere personen in de stoet nader bekijken. Zo was de stokoude man die zich met zijn kinderen en kindskinderen op een leven in vrijheid verheugde, naar verluidt ook ‘een slagtöffer van dat doemwaardig jaar’ 1787,33 en van veel van de deelnemers die een naam krijgen zou hetzelfde gezegd kunnen worden.34 Navrant is de geschiedenis van ‘Burger Boudewijns’, degene die op het moment suprême, toen de delegatie van de Nationale Vergadering zich bij de stoet voegde, een gedicht voordroeg.35 Dit is namelijk zonder twijfel de apo-

theker Johannes Boudewijnsen, indertijd exercerend lid, maar vooral ook huisdichter van ‘Voor 't Vaderland’, die op elke manifestatie van het genootschap een toepasselijk gedicht schreef en dat ter plekke declameerde.36 In september 1787 werd hij niet alleen zijn huis uitgejaagd, maar ook, als mikpunt van hoon en geweld, vastgebonden op een van de kanonnen van het genootschap door de stad gevoerd. Ook hij vluchtte naar Frankrijk en leefde daar jaren in ballingschap.37 Bartha van der Meer voerde dus als de Vrijheid een schare van lotgenoten aan, wat de ‘Staatelijke optogt’ ook het karakter moet hebben gegeven van een triomftocht der patriotse helden en heldinnen, die hun inspanningen en opofferingen voor het Vaderland in de opening van de Nationale Vergadering beloond mochten zien.

 

De conclusie is duidelijk: de Vrijheid werd niet zonder reden door burgeres Van der Meer verbeeld, en als persoon en als vrouw gaf zij de Vrijheid een veelheid van betekenissen mee. Even duidelijk is, dat geen van die betekenissen ook maar iets met huiselijkheid of moederschap van doen had. Daaraan deden de andere vrouwen in de stoet niets af. Integendeel, alleen al de omvangrijke deelname van vrouwen aan een dergelijk openbaar feest bij een gelegenheid van zo evident politiek belang, georganiseerd door de kern van de voormalige patriottenbeweging die het nu voor het zeggen leek te krijgen, is in tegenspraak met de gedachte dat vrouwen aan het eind van de 18e eeuw, als de patriottenidealen politieke praktijk gaan worden, definitief naar de huiselijke haard werden gedirigeerd om zich daar als moeder aan het vaderland te wijden. Geen vrouw die een dergelijk ideaal in woord of gebaar uitdroeg. Zelfs de vrouwen die als moeders meeliepen, belichaamden niet als vrouwen het moederschap, nog minder het moederschap als enig denkbare bijdrage van vrouwen aan het vaderland, zij representeerden als moeders datgene waar het moederschap een waarborg voor zou kunnen zijn: het voortbestaan van het geslacht of het geheugen van de natie.

De boodschap die burgeres Van der Meer wél uitdroeg, was van een andere orde. Haar centrale rol in de stoet, haar persoonlijke geschiedenis en de entourage van de vele andere vrouwen maakten haar tot een levend teken van de betrokkenheid van vrouwen bij de Revolutie en bij de nieuwe politieke orde die deze teweeg had gebracht. Op haar triomfwagen nam zij de openbare eerbetuiging in ontvangst die de politieke gemeenschap gold die ook haar gemeenschap was: die van de patriotten die, verjaagd om hun politieke overtuiging, na hun ballingschap als Bataven waren teruggekeerd om het volk van Nederland de vrijheid te brengen. Als Vrijheid was zij de verzinnebeelding bij uitstek van de nieuwe politieke orde, als vrouw temidden van de andere vrouwen demonstreerde zij dat het revolutionaire gelijkheidsideaal, neergelegd in de Rechten van den Mensch en van den Burger zich ook tot vrouwen uitstrekte.

Niettemin blijft, dat burgeres Van der Meer als vrouw de Nationale Vergadering niet had mogen kiezen noch daarin gekozen had kunnen worden, haar titel van ‘Burgeres’ ten spijt. Deze incongruentie verbaast heden ten dage, maar lijkt toentertijd maar zelden als een incongruentie gezien te zijn. Eén van de zeldzame gelegenheden waarbij deze situatie als onbillijk aan de kaak werd gesteld, was in september 1795, toen de deliberaties over de kiesgerechtigdheidscriteria voor de aanstaande verkiezing van de Nationale Vergadering op gang

kwamen. Van de hand van P.B.v.W. verscheen toen een pamflet onder de titel Ten betooge dat de Vrouwen behooren deel te hebben aan de Regeering van het Land.38 Daarin betoogde de auteur dat volgens de Rechten van den Mensch en van den Burger alle mensen gelijk waren en gelijke rechten hadden, en dat het daarom niet aanging vrouwen van rechten uit te sluiten die mannen wel zouden gaan genieten, temeer daar vrouwen in vaderlandsliefde niet voor mannen onderdeden, zoals ‘veele Patriottische Vrouwen’ hadden laten zien.39 Het betoog mondde uit in een aansporing aan vrouwen om zich uit deze onwaardige positie te bevrijden en zich daarbij - iconografische traditie of geen iconografische traditie - te laten leiden door de vrouw die dat streven meer dan enige andere vrouw belichaamde: ‘laaten wy maar voor een oogenblik het Beeld der Vryheid beschouwen. Is het niet uwe Zuster? zy reikt U de hand.’40 Dit appèl heeft maar weinig weerklank gevonden, en de Vrijheid die burgeres Van der Meer verbeeldde heeft deze specifieke, feministische betekenis niet gedragen.

Maar waar de Vrijheid niet voor stond - huiselijkheid, moederschap, feminisme - mag ons het zicht niet ontnemen op dat waar zij wel voor stond: de betrokkenheid van vrouwen bij de publieke zaak. Voor Bartha van der Meer zelf lijkt haar optreden op 3 maart 1796 daarvan de laatste manifestatie te zijn geweest. Het is echter niet ondenkbaar dat zij de twee vrouwen, die zich de volgende jaren als ‘waare Vriendinnen der Vryheid’ in het debat over revolutionaire principes en politieke praktijken zouden mengen, Betje Wolff en Aagje Deken, van dienst is geweest.41 Aan Betje Wolff was Bartha van der Meer via haar broer, Adrianus van Crimpen, nauw geparenteerd; deze was namelijk gehuwd met Jansje Teerlink, het nichtje van Wolff dat in haar jonge jaren als een aangenomen dochter bij Wolff en Deken had gewoond.42 Het was bij het echtpaar Van Crimpen-Teerlink dat Wolff en Deken in 1797 bij hun terugkeer uit Frankrijk een voorlopig onderdak vonden voordat zij zich in Den Haag vestigden, waar zij - wie weet mede door toedoen van Bartha van der Meer - met de politieke kopstukken van de dag verkeerden, als nimmer tevoren aan het politieke debat deelnamen en de radicale vleugel in de Nationale Vergadering steunden, en zich bij wijlen rechtstreeks tot deze Vergadering richtten.43

Wolff en Deken waren geen uitzondering. Wie bereid is de gangbare interpretaties te laten varen, ziet dat vrouwen rond 1800 op allerlei manieren en op tal van plaatsen blijk gaven van een even actieve politieke betrokkenheid. Een terrein ligt braak. Burgeres Van der Meer reikt ons de hand.


Vorige

Over het gehele werk

plaatsen