Gezangboek voor vrijmetselaaren

[p. 259]

Aan de vrouwen.

ô Gij, die we onze Zusters noemen,
Als pronkstuk van de schepping roemen,

Vorscht ons geheim niet na!

Schoon ge uwen weetlust niet ziet kroonen,
Zal u ons hart toch duidlijk toonen,

Hoe vuurig 't voor u slaa!

Wij kennen ook de magt der liefde;
Niet die de borst eens snooden griefde,

Die slechts op wellust doelt:

Haar eedler oogwit glanst ons tegen,
En strekt alleen aan hem ten zegen,

Die edel-grootsch gevoelt.

[p. 260]

 

De wijsheid doet geen schoone bloozen.

 

Zij - zelf heeft u, voor ons, gekoozen.

 

Ai! hoort haar in ons lied.

 

Naar uw bezit moog' rijker dingen;

 

Doch braaver, vuurger jongelingen,

 

Dan Metslaars, vindt gij niet.