Dansen en rhytmen

[p. 74]

Lento⁺

De doode ging in den nacht, langzaam gereden door langzaam stappende paarden. -

De doode ging vooruit, achter de lantaarn, die vonklichtte in den donkeren nacht.

De koperen helmen glommen op de hoofden der officieren, die in breedvouwende mantels gebogen gingen achter den zwarten wagen, met zwaren stap dofbonzend op de klinkers, bonzend als de slag van een torenklok, terwijl de sporen knisterden als vlammen in dor hout. Machtig in hun metalen soliditeit, als in vollen oorlogstijd, blonken de helmen in een hard gevonk, terwijl de sabels schommelden onder het eentonig getiktak van het regelmatig beenengestap, en de hoeven der paarden knarsten op de zwarte steenen der straat.

Aan den doode voorbij ijlden de zwarte lijven der levende menschen, en aan den doode voorbij galoppeerden de zwarte rijtuigen, ratelend in het bliksemend keiengeflikker, en vlug gleden de tramways voorbij, als kooien van licht gevuld met gezellig pratende levende menschen, en de conducteur blies op den hoorn in voortschietende vaart.

+ Frans Erens, Lento, voor de eerste maal openbaar gemaakt in De Nieuwe Gids, zesde jaargang, dl. I, aflev. 1, oktober 1890, p. 137-138; herdrukt in Dansen en Rhytmen, 1893, p, 70-71; idem, 1924, p. 55.
In de editie van 1924 alsnog:

p. 74, r. 3: lantaarn die > lantaarn, die

p. 75, r. 9: dat hing >, dat hing

Aantekening Alleen in De Nieuwe Gids volgt, na 'dofbonzend op de klinkers' de tussenzin:', met rechtgestrekte been gelijkmatig bonzend op de klinkers,

[p. 75]

Hoog stond de maan in de wazige zwart-blauwende lucht; over de maan togen rossige wolken voort, donzig trekkend in hun wollige vacht, en de sterren hier en daar glinsterden ver in het hooge zwart. Naar de lucht straalde een breede roode gloed en daaronder ruischte de stad.

Zwijgend trok de stoet door de straat. De kransen rustten op het zwarte kleed, welig en kleurig bedekkend het zwarte kleed, dat hing over de kist.

Zij trokken door in denzelfden gang, in een zwijgende jammering.