Sine nomine

[p. 37]

October

Waaien begon en het verweer: de zwarte nood
om een verlangen dat in duizeling beleden was -
engel des lichts, uw vuur is duisternis en dood:
op onze ziel weegt bitterheid en onze mond proeft asch.

Toen hij ontwaakte zongen klokken aan het raam
en wat de nacht hem wrekend had ontroofd
werd in berouw, maar met een vrede zonder naam,
beter hergeven aan zijn afgestreden hoofd.

Duiven kantelen door het maagdelijke licht,
de wingerd stroomt met kuischer vuren neer,
drie reigers vieren heemvaart in een snelle schicht,
helder verdubbeld op het onbeslagen meer.

Soms, in een sluim'ring, ruischt haar schaduw op zijn ziel:
een afgekeerd gelaat, een ontoeganklijk bloed
voor hij het met een wilden honger overviel,
in harer oogen spiegelzaal zich-zelven heeft ontmoet.

Hij, die haar dieper aanzag, jaagt nu witter vlam:
een vogel die den lichten zuidweg vindt
en in zijn wiekslag het verlangen nam,
zonder te klagen, op een eindeloozen wind.