Sine nomine

[p. 25]

Maria te Canne

Tusschen Eben en Canne steeg een kuische maan:
dit is het uur dat Maria moet gaan

over de heuvels, in den zachten val
en witte slaap van het schemerdal.

De peppels trillen, een oeroud lied
zingt de snelle beek tusschen bloemen en riet.

Daar rijst zij over de zwarte kling
als een ster die haar eigen stralen ving:

een zilveren vlam voor de mergelgroeve,
een witter droom dan een witte hoeve.

Haar voeten zijn liefelijk in de dalen
als duiven die door den schemer dwalen.

In een slanke band van violieren
laat zij het rijke hoofdhaar zwieren,

het gelaat leliestil. Op de zuiv're schaal
van haar kleine hand zingt een nachtegaal

en het rankste hert aan een band van zij
danst voor haar uit op de bloemenwei.

Bij den driesprong kust zij de vurige wonden
van haar Zoon, die gekruist werd voor mijn zonden:

de nagelgaten zij worden rozen
die purperdiep in het maanlicht blozen.

[p. 26]

 

Zij schudt de hoornen, een roode regen

 

van appelbloesem valt op de wegen.

 

 

 

En recht op mij aan - maar niet voor mij -

 

lachende, zwevende gaat zij voorbij,

 

 

 

den boomgaard in waar een droomend kind

 

op de helling slaapt en den hemel vindt.

 

 

 

Zij legt het de lichte handen op,

 

het kind staat zingend en stralend op,

 

 

 

voor die zuiverheid houdt zij buigend klaar

 

de zachte wieg van haar armenpaar

 

 

 

en over de schietbeek, de waterval

 

voert zij het ijlende uit het dal.

 

 

 

‘Moedermaagd’, smeek ik, ‘die zóó bemint,

 

zoek in mijn schamelheid naar het kind,’

 

 

 

en loop haar na, een laatste maal

 

hoor ik de zang van den nachtegaal.

 

 

 

In de zwarte mond van de mergelgroeve

 

stuift zilveren licht. Bij de witte hoeve

 

 

 

staat een schuldig man die haar Zoon bedroog:

 

tusschen Eben en Canne stijgt de maan omhoog.