Het Bittermeer

[p. 26]

Hogel hakken

Ik ben de grijze manvogel.
Ik heb een veer, ik heb een kogel.
Ik zijdel langs het firmament
een molensteen die elkeen kent.
Raadselachtig voeg ik samen
van 't gebergte alle tranen,
zelf gewonnen in basalt
waar de geitebok op valt.
Mijn voeten zijn geschoeid met vrouwenhuiver,
toch bemin ik voor geen stuiver.
Ik heb niet lief, ik wil verslinden.
In de catacomben kan men beend'ren vinden.
Maar 's avonds als de maan komt stijgen
kan mij elk beminnend hartje krijgen.
Ik heb al slaap, begin te gapen
en langzaam valt de mantel der satrapen.
Dan rust ik in een bed van schuim
en heel mijn wonden met aluin.
Die liefdeswonden zijn niet warm, niet koud,
zij zijn alleen zoo hymnisch oud.
Wij rusten samen op een vlonder
tot de maan gaat snikkend onder.
Er is geen leven, is geen trouw,
er is alleen volkomen vrouw.
De man is vogel tot het end
die alles maar van buiten kent
en met zijn lubben, al zijn sprieten
de zaak uitwendig wil genieten.