Het Bittermeer

[p. 14]

Vis temperata

Het stugge hout is uitgebroken.
Amandelbloesem, helwit dal,
beklim den berg! Ik zie ontloken
wat immer was en wezen zal.

De zon stijgt snel. Een koude gaarde
wordt door het berstend zaad verwarmd.
De zee omhelst de grauwe aarde.
Gij hebt mijn lichaam nieuw omarmd.

De goden leven. Wij beminnen
een kracht die door den bodem trekt.
Zij zweven hoog, zij herbeginnen,
getemperd bloeien zij volstrekt.