Dyompo's reis om de wereld

[p. 18]

De wedstrijd tussen Dyompo en Wind

Eindelijk was het zover: de morgen van de race was aangebroken. Broer Konijn had een grote open plek in het bos als beginpunt gekozen en daar een lange liaan over de grond gelegd. Vader Uil en mevrouw Aap zouden er op toezien, dat de toeschouwers zich niet bij de liaan verdrongen en Dyompo en Wind alle ruimte lieten voor een goede start.

Om zich op de wedstrijd voor te bereiden was Dyompo vroeg gaan slapen en had bij het aanbreken van de dag allerlei oefeningen gedaan om zijn spieren flink los te gooien.

Toen hij een half uur voor de race aan de start verscheen, kon hij zijn ogen haast niet geloven: duizenden dieren, groot en klein, hadden zich daar reeds verzameld. Wind was met donderend lawaai komen aansuizen, dorre bladeren dwarrelden overal neer toen hij met een ruk naast Dyompo net achter de liaan stilhield.

Als beginsignaal zou Vader Uil met een juiste regelmaat van een tot tien aftellen en bij tien mochten Dyompo en Wind uit de startblokken gaan. Even voor het aftellen van Vader Uil, begon Kanarie te schreeuwen: ‘Dyompo Dyompo Dyompo!’, en voor je dacht werd dat door alle toeschouwers overgenomen.

[p. 19]

[p. 20]

Uit duizenden kelen klonk in koor: ‘Dyompo Dyompo Dyompo!’ Voor deze aanmoediging maakte Dyompo drie hoge buitelingen, waarna Mevrouw Aap om stilte vroeg. Het was zodirect tien uur en de race moest op tijd beginnen. Vader Uil begon met het aftellen en bij tien, vlogen de beide sprinters uit de startblokken.

Dyompo maakte sprongen van wel drie meter en voerde zijn snelheid steeds meer op. Waar hij voorbijschoot, klonk het ‘Dyompo Dyompo Dyompo’ van de toeschouwers, die zich langs het hele traject hadden opgesteld. Maar Wind liet zich niet onbetuigd; op volle toeren raasde hij door het bos.

Nu eens passeerde hij vóór Dyompo een controlepost, dan weer was het Dyompo die als eerste zo een post achter zich liet. De bomen langs de route hieven hun takken zoveel als mogelijk op om Dyompo ongehinderd te laten sprinten. En alsof ze onderling een afspraak hadden gemaakt, sloten ze hun takken en lieten hun bladeren recht overeind staan om de vaart van Wind te vertragen als die voorbij kwam.

Maar ondanks het aanvuren van de vele Dyompo-krakers en de medewerking van de bomen, ging Wind als eerste langs de laatste controlepost.

[p. 21]

[p. 22]

Vanaf dat ogenblik begon Mevrouw Aap zich met de meest gevaarlijke sprongen door de bomen boven Dyompo te slingeren. ‘Spring Dyompo, spring!’ vuurde ze hem aldoor aan. Een heel stel apen en ook eekhoorns sloten zich bij haar aan en al slingerend door de bomen klonk luid hun: ‘Spring Dyompo, spring! Spring Dyompo, spring!’

Met zoveel vriendschap en zoveel steun was het alsof Dyompo vleugels kreeg: hij maakte heel snel achter elkaar sprongen van vijf en zes meter en lag nu gelijk met Wind.

Plotseling hield het bos op en ging over in een prachtig groot weiland. In de verte stak het kasteel van de Koning hoog boven alles uit.

[p. 23]

[p. 24]

Met één oogopslag zag Dyompo de hoge muur die het kasteel omringde en de brede gracht die voor die muur liep.

In een nek-aan-nek race ging de eindsprint over het grasveld. Dyompo en Wind gaven elkaar geen duimbreed toe. Met een geweldige snelheid belandden ze bij de gracht. Wind vloog over de gracht en bonsde hard tegen de muur aan. Dyompo sloot zijn ogen en sprong. Hij kwam terecht op een pankuku-w'wiri; het blad dook omlaag en schoot direkt weer omhoog, waardoor Dyompo over de muur werd geworpen.

Maar Wind had zich intussen van de smak hersteld en was snel over de muur geklauterd. Dyompo was zo moe, dat hij zich nauwelijks kon bewegen. Pas toen hij de zware stem van de Koning hoorde, opende hij zijn ogen en ontdekte dat hij met de hulp van pankuku-w'wiri in de handpalm van de Koning tegen diens ring was terechtgekomen.

[p. 25]