|
| |
| |
| |
Tot den leser.
SIet hier mijn eerst begin, ghy Leser en beminder
Der Vlaemsche Poësij: maer doet aen 't Dicht geen hinder
Al wijcket sijwaerts af. Let dieper op de jonst
Als op het grof bedrijf van d'onvolmaeckte konst.
Al kom' ick toch in 't perck der Konstenaers getreden,
Die toonen wie sy zijn met Dichten wel besneden,
De stoutigheyt vergeeft; ick weet te wonder wel
Dat ick noch qualijck ben een Leer-kint in dit spel.
't Is waer, 'k heb my gepooght te doen na mijn vermogen:
Te volgen mijnen geest soo hy wiert opgetogen
Tot veelderley gedicht; maer siet, den krancken mens,
Hoe seer hy hem vermoeyt, loopt achter sijnen wens.
Die tot den hooghsten trap van wijsheyt zijn geklommen,
En door verheven geest tot wetenschap gekommen,
Self hebben veel te doen eer sy met klaer besluyt,
Hun' wercken altemael volmaect'lijck geven uyt.
Den ingeboren aert, verargert en geschonnen,
De kranckheyt van den mens soo verr' heeft overwonnen,
Dat yder, wie het zy, oock in sijn' kloeckste daet,
Of somwijl hem vergeet, of yvers in misgaet.
Gods Enghelen alleen, in 't alder-hooghst geseten,
De waerheyt soo sy is, ons suyver laten weten:
Maer zijn van ander stof, en geestelijcken aert,
Geen lichaem hunnen geest gelijck het ons beswaert.
Wy, die van aerde zijn, en diep daer inne wroeten:
Met elcken stap en ganck, die treden met de voeten:
En als het swacke riet verwaeyen met den wint,
Oock in klaer sonne-schijn, zijn dickwijls siende blint.
Wat dienter meer geseyt? dan dat volmaecte stucken
Na yders sin van pas, hier niemant kan doen drucken:
Want wat men doet of niet, met aerbeyt, en met pijn,
Niet beter kan het werck als sijnen meester zijn.
Den onvolmaecten mensch en kan in sijne saken,
Oock doende wel sijn best, volkomen dinghen maken.
| |
| |
Daer hapert altijt wat, te kort, of veel te lanck:
Die kreupel is van joncks, blijft slim in sijnen ganck.
Hier door ben ick verstout, dees ongeschaefde Dichten,
Noch rou, noch plomp, noch grof, noch minder van gewichten
Als d'edel konst vereyst, te bringhen voor den dagh;
Hy doet toch wonder veel, die doet dat hy vermach.
Maer die de rechte wet van dichten soect te leeren,
Tot Heinsium en Cats profijt'lijck hem sal keeren.
Dees twee, nu langh vermaert voor Mannen van verstant,
Doen daer van schoon vertoogh aen heel het Nederlant.
Het is toch prijsens weerdt, dat niemant kan volprijsen:
En 't geeft wel goet bewijs, dat alles kan bewijsen:
Dus die met goeden wil hun' Dichten leest en eert,
Heeft meer als hem behoeft om hoogh te zijn geleert.
Leest Harduinum oock, die naer een groot verlanghen,
Gegeven heeft in druck veel Dichten en schoon' sanghen:
En onse Vlaemsche tael met opgetogen geest,
Naer dieper ondersoeck verbetert aldermeest.
Doch laet vergeten niet, maer liever setten boven,
Dat Ionckheer Immeloot ons weerdigh maect te loven:
Een werck dat open doet wat in sijn Meester steect,
En ons met kloecken Dicht tot eygen spraeck verweect:
Hy set toch een Gedingh van peys en krijgh voor oogen,
Waer in hy sijnen gheest seer rijckelijck komt toogen:
Bellona prijst den twist, Astrea soete rust,
Welck onderschil wel groot, met korte Dichten blust.
Daer by sal voegen oock, dat Nieuvv'landt heeft beschreven,
En binnen onsen tijt lof-weerdigh af-geweven
Met tael, met konst, met Dicht: niet in een inckel stuck,
Maer in verscheyden werck met even schoonen pluck.
Het welck ons klaer bewijst, dat hy niet is hervaeren
Alleen'lijck met 't pinceel: om daer-met te bewaeren
Sijn' eer' en sijnen naem: maer dat oock boven dien
Geëert dient, en geacht, sijn Dicht by alle lien.
Oock wil ick voor seer goet, een-yder voorts aan-preken,
Dat ons Guillam Caudron doorwrocht heeft en besteken,
Met geest, en mette konst: verhaelende den noodt
Daer Rosimond in was: haer leven en haer' doodt.
Want dat geleerde doen, geholpen met de moeder
Van taelen en van konst, Latijn, het welck als poeder
| |
| |
De sinnen gants ontsteect, hy, daer seer verre van,
Doet dat den Latinist met soo veel voordeels kan.
Nu, die de soete stem, en volle melodije
Van een schoon liedt bemint, moet gaen tot in d'Abdije
Van Affligem; mits dat mijn Heer den Proost aldaer,
Met ongewoon geklanck dat boven al singht klaer
Met aengenaem soet Dicht in sijn' beschreven boecken,
Dat voor een weerdigh pant elck minnaer wijt gaet soecken.
't Is nu toch yders wensch, en yders blij onthael,
Een Liedeken gedicht in d'Affligemsche sael.
Dees Schrijvers, wel bekent, en and're weert gepresen,
Nu onlancks opgestaen, als vander doodt verresen,
Seer konstigh leggen uyt hoe ymant dichten moet,
Of hoe 't geschuymde Vlaems den Vlaminck schande doet.
't En is toch geenen noot, iet van den Wael t'ontleenen
Of van den Latinist: wy seggen toch en meenen,
Dat Nederduytsche spraeck, als vruchtbaer ende rijck,
Aen ander niet en gelt: maer ruym die is gelijck.
Hoewel ick desen twist geensins my aen wil trecken;
Een ander sal sijn geest daer liever toe verwecken:
Ick laete Konstenaers hun' dobbel konsten doen,
En meesters hier in zijn, die't boven my bevroen.
Mijn voorneem is alleen mijn' sinnen wat t'hersetten
Tot desen nieuwen vondt: en op de konst te letten
In plaets van tijt-verlies. Veranderingh van locht
Heeft menigh mens behaeght, en dickwijls goet gedocht.
Dus neemt de jonst in danck: en willet wel beleven,
Dat uyt een jonstigh hert werdt rijckelijck gegeven.
Men mach 't gegeven peerdt, na 't seggen van de lien,
Of 't out is, ofte jonck, niet in den mont besien:
Soo oock siet hier maer aen den gever in sijn' gaven,
Besuert, en achterhaelt, met aerbeydt en met slaven,
By dagen en by nacht. Wat geeft toch ymant meer,
Dan dat verkregen is met pijnen en groot seer?
Voorwaer met allen niet. De fouten wilt dan decken,
Die ick onwetens doe in veel verscheyden plecken
Van dit beschreven boeck. Te veel waert toch leet,
Te sien veracht te zijn mijn' sorgen en mijn sweet.
|
|
Auteursrechtvrij