Gezangen, of het vrolyk gezelschap der negen zanggodinnen

(1738)–Jan van Elsland– rechtenstatus


Klaag- en scheizang. Stem: Sa Voerman van de Hel. Unpoco Adagio. Myn droeve Zangeres, kom, laat ons 't afscheid galmen, Van de allerschoonste Maagd die op het aard - - - ryk leeft; Wier lieffelyk ge-zang, en galm in
[pagina 35]
lied en psalmen, My nog in de ooren klinkt en door de zinnen zweeft. 2. Wier flonk'rende oogjes als twee morgensterren pronken, En flikk'ren, als de Zon, in 't lieflyk aangezigt; Wier glans myn oog verligt, myn dofheid doet ontvonken, Myn lust en rustplaats is, en 't stof van myn gedicht. 3. ô Mond, vol zegenwensch! omheind met purp're kerssen; ô Halsje! lelywit, 'k omhelsde u vaak wel eer, Maar nu met myn gedicht, (ô minnelyk ververssen!) En zing uw roem en eer nog daag'lyks meer en meer 4. Maar, ach! myn Zanggodin zit treurig hier ter zyde! Vervloekt uw reis, en klaagt: twee Zusters, zoet van aard, Gezang en Spel! wie heeft dit lieve Paar gescheiden? Wie scheid de Zang van 't Spel, zo minnelyk gepaard? 5. Ach! zeidze, (nog half blind, verzoopen in haar traanen!) 'k Wierd hopeloos en dol, ja, dronk myn eigen bloed; Indien ik niet, ô troost! aan 't Spaare een weg zag baanen! Waar langs ze al hygend' loopt, en ziet u weêr te moet.
[pagina 36]
6. Vaar wel dan myn Godin, een Engel u geleide, Zyn vlerken draagen u: adju; wyl ik u derf, En schei; nogtans zal ik uw wederkomst verbeide, En trouw uw Dienaar zyn tot dat ik scheide en sterf.