Den lacchenden Apoll, uytbarstende in drollige rymen

[p. 288]

Heedendaeghs leven van nuchteren Dirckje.

HY draeft staeg heen en weer voorby sijn buurwijfs huys,

En vloekt en parlement by Santen, Sint en Kruys,

Om dat'er Koopluy zijn, die van sijn Buurwijf koopen,
Dus loopt hy als een Wolf, om haer den buyt t'ontstropē.
En soo hem 't Podegra niet quelden in sijn Been
Door 't eed'le Brandent nat, soo bleef'er niet een steen
Geheel in gants de Stadt: maer hout, wat mag ik spreeke?
Wijl Dirckje sweert en seyt dat hy in sestich weken
Sijn Schoenen noyt aen had. Verdoemt de Kerk en kluys,
En blijft een Venster-Aep, een sloftof over 't huys,
Die sluy pend Bachus slurpt, en trost Sileen in 't swelgen,
't Is best ik niet meer seg, want Dirckje sou 't hem belgen.