Den lacchenden Apoll, uytbarstende in drollige rymen

Verjaar-Dicht, van een Minnaar aen sijn Lief in de Pest-tijdt.

AL heeft de doot gerooft, veel van ons Lands genotē,

Sijn Pijl was niet gehart, dat hy die eele Ziel

Van mijn Al-schoone Maagt van't leven dorst ontblooten;

Nu valt die puyck-Blom mijn so wonderlijk ten deel.

Ick heb wel duysent mael de alderhoogste Goode

Soo vieriglijk gebeên, wijl sy mijn leven waar

Tot haar behoudenis: nu komtse mijn te noode

Dat ik haar Boort vermaan, van twee-en-twintig jaar.

[p. 246]

 

Mijn Engel, meerder vreugt kon mijn noyt zijn geboren

 

Dan ik u wenschen mach, 't geen ik mijn selven gon,

 

Dat u noyt eenig leet, noch rampen zy beschooren,

 

Maar dat op u staag straal de heldre middag Zon.

 

God doe u meer en meer met sijn genâ vereeren,

 

Hy zy u scherm en schilt, en als gy 't leven uyt,

 

Dat gy op Zion moogt den Berg Gods triumpheeren,

 

By 't Hemelsche Cielo, en worden Christi Bruydt.

 

 

 

B.B.