Den lacchenden Apoll, uytbarstende in drollige rymen

De vermakelijcke wandeling van Juffer N.N.

GIster avond ging ik wand'len,

Met een Schijt pels aen me zy

Die ik vry wat zacht most hand'len:

Maer ick was al even bly,

[p. 176]

 

'k Most haer teere hantjes vatten,

 

En wel soo voorsichtig gaen!

 

Om geen slijk, noch drek te spatten

 

Tegen 't onder-rockjen aen:

 

Maer ik lachte met die grillen;

 

En uyt enk le schelmery,

 

Drong ik haer met bey mijn billen

 

Altijt aen de vuylste zy;

 

Zy begon op 't lest te klagen,

 

En haer bekje stont soo naer,

 

'k Had geen lust om haer te dragen,

 

Want haer Maegdom woeg te swaer,

 

'k Zag de droefheyt uyt haar oogen,

 

En zy suchten soo bedrukt,

 

Dat ik eynd lik door medoogen

 

Wiert van voorneem af-gerukt:

 

Juffer (kiest de kleyne steentjes,

[p. 177]

 

Want de groote zijn te rouw,

 

Zey ik) veur je teere beentjes,

 

Die je licht beseeren zouw.

 

'k Wist haar doen een weg te wijsen

 

Die ze vry wat sachter vont:

 

Want zy trat in een Kouw Jyze,

 

Alias geseyt een Stront.

 

 

 

P.E.