Den lacchenden Apoll, uytbarstende in drollige rymen

Op den Lacchenden Apollo van P. Elzevier.

IS 't wonder dat Apollo lacht?

Wanneer hy hoort met wat een kracht,

En aardigheyt, dat Elzevier

't Gesnaar doet schaat'ren op sijn Lier?
Wiens held're klank door-drong het groot
Omvangsel van des werelts kloot,

[p. 12]

 

't Geen straks de Goden altemaal

 

Deê kijkken uythaar gulde Zaal;

 

Zy meenden dat het Phoebus was,

 

Met al de Susters van Parnas,

 

Daar Phoebus by haar in den Troon

 

Eens helder lachten met de Goon,

 

En zey, je ziet wel 't is mijn Lier.

 

Maar dieze draayt, is Elzevier,

 

En die gy neemt voor 't negental,

 

Zijn Stichtse Joffers die 't geschal

 

Weergalmen, 't geen hy daag'lijks queelt,

 

En nu de Juffers mede-deelt.

 

 

 

F. v. Oort.