De weiden van Elske

[p. 13]

Diepe gronden

Haar ogen zijn geloken als de nacht,
de huid is glad, haar handen licht gebogen,
nog heerst hier stilte. Ingetogen
had zij hem gewacht.

Zwaar is het haar dat hangt naar hevig leven-
straks raakt de blije dood
de schaduw van haar schoot-
rank houdt zij zich opgeheven.

Dan keert ze zich om zich te geven,
haar hand trekt even
sporen in zijn huid.

In het web van ogenblikken
is verblikken
noch verblozen.