Jeugd-verzen

[p. 105]

XXXVIII

VI

Laat mij nog eenmaal U met zachtheid noemen
mijn vrind van jaren her, eens zoo nabij.
Wie ben ik, dat ik teegen U zou roemen?
Wie pleit mij van der hoogmoed zonde vrij?
Verteederd is mijn hart, mijn lippen beeven,
hoe vluchtig is ons nietige bestaan!
Laat m'eenmaal nog mijn vriendenhand U geeven -
wij waren beiden offers van den Waan -

Hoe hebben wij gedoold, geliefd, geleeden!
Nu staan wij beiden aan des grafkuils rand.
Vergeef wat U mijn woorden lijden deeden
tot weerzien dan - in 't beetre Vaderland.