Brieven aan Henri Borel

[p. 25]

VII.

Bussum, 21 Mrt. '93.

Beste Henri - wij hebben bizonder veel plezier gehad van je langen brief en bedanken je wel voor de mooie japansche boekjes. Het is alles aardig en interessant wat je schrijft. Ik vind het zoo gelukkig voor je, dat je al deze dingen ondervindt en ziet. Het maakt je leven rijk en je gezicht op alle dingen breeder en ruimer Je zult je daar wel dikwijls veraf voelen en heimwee hebben. Maar later, in je herinnering blijft toch alleen het mooie over en je bent er rijker mee voor je leven. Voor hoevelen zou het niet eens uitstekend zijn, een leven zooals jelui tweeën daar hebben. Alle kleinheid, van ambitie, van de eerste te willen zijn, of elkaar de baas te willen zijn, of veel eer en bekendheid te krijgen, dat gaat er immers uit. Jelui leeft daar met elkaar, in eenvoud en zuiverheid van gevoelen, die je pas recht apprecieeren zult als je weer terug bent en zien zult, hoe zelfs de beste hier lijden en beschadigd worden in dat gedrang van eerzucht en concurrentie en kleine nijd en brouilleriën. Wat is die Prikker een uitstekende jongen, naar zijn brief te oordeelen. Maar je ziet dat ook hem de roem wat naar het hoofd stijgt en hij maakt zich bittere vijanden in den Haag, ook onder de goeden, door een hoog optreden en links en rechts afkeuren alsof hij al een groot meester was. Weet hij dat je mij zijn brieven stuurt? Als je niet zeker weet dat hij 't goed vindt, moet je 't niet doen, hoor!

Je bent erg goed voor ons door zooveel aan ons te denken en ons al die aardige dingen te sturen. Ik ben dol op zulke uitheemsche zaken en ook op die beschrijvingen. Het Hokusai prentenboek is prachtig. Het andere is wat eentoniger maar ook zeer

[p. 26]

goed in zijn soort. Blijkbaar van een eerste rang teekenaar. Plak vooral veel postzegels op je brief, die vinden hier veel liefhebbers. Wat wou ik graag je eiland eens zien, en de grauwe zee, en de bergen. Een groot land moet het zijn, groot.

Hoe gelukkig zijn jelui, en wat ben ik blij voor je vrouw dat zij dit alles nu heeft en niet meer in de Helmerstraat op je hoeft te wachten. Hoe maakt Ezerman het? Wil die niets meer van mij weten, en kun jelui het goed met hem vinden?

Wij zijn hier allen gezond. Het voorjaar komt. Vanavond was 't doodstil, met merelgefluit onder zwarte lage wolken en een streep fel oranje in 't westen. Zoel en droog, met al kleine groene puntjes aan de heesters.

Ons nieuwe huis is bijna klaar. Het ziet er zoo vroolijk uit, wit met helderroode pannen en groen en rood geschilderd houtwerk. Dat staat mooi en levendig tegen de achtergrond van donkere dennen. Van binnen is het vol gedempte kleuren, grijs en rose en bruin houtwerk. De tuin is omheind met hagen van meidoorn, liguster en rozen, en wij hebben er veel vruchtboomen in gezet, zoodat het als een boomgaard ziet, met veel gras. Ik verheug me tegen dat dat alles bloeien gaat. Ook twee gouden-regens staan voor 't huis, die moeten worden als fonteinen van geel. En klimop en wingerd tegen de muren.

Er wordt veel gepraat en geschreven over mijn boek. Ach de menschen kunnen zoo slecht in eenvoud aannemen wat in eenvoud gegeven wordt. Allemaal volmaakt noodeloos geklets en gezwets en beduimel en gevit of dwaas geprijs. Ik lijd er onder, zooals ik wel wist, om al dat smoezelig praten, waar zwijgen zooveel wijzer was. Maar ik ga stilletjes mijn gang en ben weer aan een nieuw Boek bezig. Ook ligt er nog veel ander werk. Maar ik moet woekeren met mijn tijd, door dat vermoeiende werk in Amsterdam. Nu beste Henri, schrijf nog eens spoedig en wees allebei hartelijk gegroet van Martha en je vriend

F. van EEDEN.