Vrolijkheid

[p. 147]

De Waarheid uit den Put gehaald.

‘'k Zal de waarheid wel ontdekken
(Zeide al lachend Democriet):
In Egyptes woesternijen
Vond ik echter 't liefjen niet.
Ook de Persiaansche priesters
Sneden machtig op van haar,
Maar het bleef bij schoone woorden,
En ik werd ze niet gewaar.’

Eenmaal kwam hij aangetreden
Bij een steengroef, waar de Vorst
Placht zijn nectar te verfrisschen
Voor zijn lekkren koningsdorst.
‘Hola, hola (sprak de Wijsgeer)!
Zou dit wel de nectar zijn,
Die de menschen maakt tot goden,
Bij alle ingeslapen pijn?
'k Wil 't beproeven.’ - Hij ontkurkte
Nu een fleschjen, fijn en frisch.
't Was die nectar. Blijder lachte

[p. 148]

 

Hij nog nimmer: ‘'k Ben niet mis

 

(Sprak de Wijsgeer); ja, de Waarheid

 

Schuilt in dezen put vol vreugd.

 

't Wijntjen, doet de zorgen vluchten,

 

En hergeeft ons onze jeugd.

 

't Voert ons in een beetre wereld,

 

Waar ons schooner zon beschijnt,

 

Waar de laatste wolk van kommer

 

En van dwaling voor verdwijnt.

 

'k Vond de Waarheid in een steengroef,

 

Vrij van allerlei bedrog!’ -

 

Democrietsche Waarheidsvrinden

 

Zoeken haar in 't fleschjen nog.