Vrolijkheid

[p. 144]

De Engelsche Gallomaan.
1518.

Ik heb een vriend en lotgenoot
Gewiegd eens op Brittanjes schoot,
En groot gebracht in Brittenland:
Heer Lalus heet de vreemde kwant.
Schoon zede en taal niet minder dan
De zee, die heenbruischt tusschen beiden,
De Britten van de Franschen scheiden,
Het Fransch alleen behaagt den man;
Op 't Engelsch schrolt hij, wat hij kan.
In franschen tabberd stapt hij fier;
't Fransche overkleed verleent hem zwier;
Fransch is zijn gordel, tasch en degen,
Zijn muts en hoed van fransch fatsoen;
Ja, zijne onzachtbre broek en schoen
Heeft hij recht uit Parijs gekregen.

Hij heeft een knecht: een franschman is 't,
Met wien m' in Frankrijk, onbetwist,
Niet anders op zijn fransch zou leven.
Zijn meester houdt niet veel van geven.

[p. 145]

 

Dat 's op zijn fransch; hij doscht den guit

 

Met afgesleten prullen uit:

 

Dat 's op zijn fransch. Hij overlaedt

 

Hem niet de maeg, steeds onverzaed:

 

Dat 's op zijn fransch. Hij doet hem draven,

 

Dat 't zweet hem uitbreekt, als den slaven:

 

Dat 's op zijn fransch. Doch mildrijk gunt

 

Hij hem bijwijlen vuistenmunt:

 

Dat 's op zijn fransch ook. Vroeg en laet,

 

In kerk en kluis, in huis, op straet,

 

Verwenscht hij dezen armen Hans

 

Naer hel en duivel, steeds in 't fransch.

 

Doch is het ook wel fransch? - Bah, ja!

 

Want Lalus spreekt die tael bijna

 

Zoo goed als Kopjenkrap latijn.

 

Hij meent nochtans de baes te zijn,

 

En steekt het hoofd ten starren, als

 

Hij aen drie woorden fransch den hals

 

Kan breken, of zoo 't woord wil falen,

 

Hij doet zijn best om 't uit te halen,

 

En leent het toch een fransch gelaet,

 

En spart den mond wijd op, en slaet

 

Een scherp gesis er uit, of fluistert

 

Zoo fijn als 't meisjen, vastgekluisterd

 

Aen liefde, of mompelt dof weêr strak,

 

Als of zijn mond vol boonen stak,

 

En slibbert over menig letter,

 

Waarvoor de franschman afschrik voedt,

 

Als voor het stapelvuur de ketter,

 

Of 't haantjen voor het vossenbroed.

 

 

[p. 146]

 

Spreekt hij de tale van Virgiel,

 

Het is geheel naar franschen stiel.

 

Spreekt onze vriend italiaansch,

 

Dat klinkt als fransch; of spreekt hij spaansch,

 

't Klinkt alles, alles fransch: o neen!

 

Het fransch klinkt anders, 't fransch alleen.

 

Want spreekt hij fransch, dan klinkt het, ach!

 

Als engelsch. - Hij, die 't daglicht zag

 

In England, en zijn wieg zoo dol

 

Verloochent bij zijn apenrol,

 

Verfranscht van 't hoofdek tot den schoenen,

 

Is zeker in 't verstand geraakt.

 

Hen, die de zucht naar 't vreemde ontblaakt,

 

En zoo tot fransche hanen maakt,

 

Herschepp' de Hemel in kapoenen.