Vaderlandsche poëzy. Deel 2

[p. 188]

De laetste Vaderles.

't Is noodeloos voortaen, o Neêrlands jongelingen!

De poort der gruwelstad bij drommen in te dringen;

't Is noodloos, dat gij daar uw kunstgevoel verfijnt,

En 't deugdgevoel verstomt, en Gauler wordt of schijnt;

Laat af, dat ge ons den smaak dier wuften wilt doen kennen,

Om aan hun vlotte trouw en woordbreuk ons te wennen.

loots, Roem en vaderland.

‘Onthou mijn les: baed in de welvaertstralen

Van Belgies zon het vrolijk aengezicht;

Ween in heur smart, juich in heur zegepralen;

Strooi weldaên rond, verbroedering en licht.

Vloek op het ras, dat, haren schoot ontstegen,

Met franschen voet haer beeld omverre stiet!

Geliefde zoon, ontfang mijn laetsten zegen:

Aenbid uw land; verzaek de vaedren niet!

Bemin, als mensch, het volk van Seines beemden,

Dat op ons veld den rampkelk ledig goot;

Maer wordt geen spot aen broeders of aen vreemden:

't Land boven al, waer onze stam ontsproot!

[p. 189]

 

Gezegend hy, die, tot den Heer gestegen,

 

In rein gebed zijn hulde aen Belgie biedt!

 

Geliefde zoon, ontfang mijn laetsten zegen:

 

Aenbid uw land; verzaek de vaedren niet!

 

 

 

Vereer de tael, de gouden tael dier vaderen,

 

Die gy reeds putte uit reine moederborst.

 

Ze ontsluit een schat: aen heure letterbladeren

 

Verkwikte gy uw jongen wijsheidsdorst.

 

Bezing uw land, schoon alle lieren zwegen,

 

En 't belgisch hart ontblaker' by uw lied.

 

Geliefde zoon, ontfang mijn laetsten zegen:

 

Aenbid uw land; verzaek de vaedren niet!’

 

 

 

Hy zegent hem: de zwakke hand viel neder,

 

Versteven, koud; hy sluimerde in ter rust.

 

Nu sloot de zoon dat oog zoo godlijk teeder,

 

Dien achtbren mond, voor laetst vaerwel gekust.

 

En, op de kniên voor d'engel Gods gelegen,

 

Zwoer hy den eed, die vurig opwaert schiet,

 

Bezong zijn land, en smaekte Godes zegen.

 

Belg, volg hem op: verzaek de vaedren niet!