|
| |
| |
| |
Voorzang.
... ô Neêrland, dat mijn zangen
Een blijk van uwe gunst erlangen,
Terwijl ik u ter eere juich;
En dat hun toon, door haer gesteven,
Eens overga tot onze neven,
En eeuwig van mijn hart getuig'!
Ontfang, o roemrijk land der Vaderen,
Het offer, dat uw zoon u biedt.
Ik wil uw plechtig outer naderen,
En wyden u mijn zuiver lied.
O land, zoo dierbaer aen mijn boezem
By uw ontloken welvaertbloesem,
En dierbrer nog in leed en ly,
Ik zal, bestormen u de ellenden,
Steeds bede en traen ten hemel zenden:
| |
| |
'k Zie de eer op Belgies graven throonen,
En 'k zou niet knielen, diepverrukt!
En 'k zou geen dankbaer kind my toonen,
't Godvruchtig voorhoofd neêrgebukt!
En 'k zou de Vaedren niet vermelden!
Neen! grond der braven, grond der helden!
Van my die koelheid, hoon en schand'.
Ik zal u tot den dood bezingen:
O, 'k voel dien toon mijn hart ontspringen!
De Belg heeft ook een vaderland!
Ik kampe voor zijn recht, zijn zegen,
Tot my het brekend oog verglaez';
En juich elke overwinning tegen,
Die 't voert op schitterender plaets.
Wie ook 's Lands welvaert durv' verdrukken,
Nooit zal het d' onverlaet gelukken,
Dat hy by 't huerlingrot my telt;
Nooit zal ik, met verslaefde vingeren,
Om vuige hoofden lauwren slingeren:
'k Vrees meer hun gunst dan hun geweld!
Ik bloos, als ik der barden schedelen
Zie zinken, voor een throon, in 't stof.
Ik ween, als ik ze 't loon zie bedelen
Voor ziel- en zenuwloozen lof.
'k Ben zaliger: ik had slechts toonen
Voor 's Vaderlands rechtschapen zonen,
| |
| |
Wier luister over 't graf gebiedt.
God dank! my 't recht, de deugd te roemen,
Het misdrijf, donderend, te doemen:
'k Bezong zijn gruwelzege niet.
Wat 's Poëzy, dan zielverheffing,
Gevoelsstroom en verbeeldingsvlucht?
Wat goddelyker doelwittreffing
Dan vaderlandsche Dichterzucht?
Zy broeit een zwerm van vaderlanderen,
Die, onder stille Kunstenstanderen,
Het land aenbidt als 's Hemels beeld.
Ze orakelt, waer heur snaren ruischten;
En klinkt het stael in gramme vuisten,
En schept een hooger heldenteelt!
Blinke uit de fakkel, trouw ontstoken
Door onzer Vaedren nyvre hand:
Te lang reeds treurde zy verdoken;
Zy overglanze 't Vaderland.
Zy plaetst, wat eeuw by eeuw vervlogen,
Die weder glansrijk voor onze oogen,
By 't deinzen van der tyden nacht.
Zy blyven kindren, die door pennen
Der wyzen, de eer niet leeren kennen,
De daden van het voorgeslacht.
Geschiednistoorts verdryve 't duister,
Ter kimme nog niet opgeklaerd.
Ontwaek' de vaderlandsche luister:
| |
| |
Gy, Belgen! wordt uw Vaedren waerd!
Gy, reine roos van Belgies gaerde,
O Vrouw, o engelin der aerde,
Verstoot den vlaemschen Dichter niet:
Uw gryze roem siert zijn gezangen.
Herhael ze, en ieders ziel zal hangen
Aen 't kunstloos-uitgestorte lied.
Als Romes Adelaer den volken
Zijn klauw in 't harte wringen dorst,
En op ons land uit zwarte wolken
Viel, rees de Belg met moed omschorst,
By 't lied der maegden en der moeders;
By 't lied: ‘Op, vaders, zonen, broeders!
Uw knots vell' 't monster in zijn vaert!’
Beminnelyke schoonheidstelgen,
Denkt, dat gy dochters zijt van Belgen,
En wordt Germaenjes vrouwen waerd.
Ja, Belgie zal eens Belgie worden!
Heur Maegd, 't ontvonkeld oog gericht
Op 't boek der eeuwen, zich omgorden
Met kracht; haer vreeslijk aengezicht
Den laffen trots van vreemden wreken;
Haer tong de tael der Vaedren spreken,
En op haer voorhoofd de eeuwge vonk
Der nederduitsche Dichtkunst spelen.
Wel hun, die dan de snaren streelen:
Hen loont der Belgen liefdelonk!
| |
| |
Maer als die hooger glans zal blinken
Der opgeklaerde Kunstenzon,
En zich de Belg zal zalig drinken
Aen vaderlandsche Dichtkunstbron,
Zal licht mijn assche in vrede rusten
Op 's Denders aengebeden kusten,
Waer eens mijn wieg gewankeld heeft.
O, mocht ik dan een traen ontfangen
Voor de uitgestorte vlaemsche zangen,
Zoo heb ik niet vergeefs geleefd.
Van al de gunsten dezer aerde
Heeft slechts de lier mijn wensch verrukt.
Zy was 't, die mijn verachting baerde
Voor 't goud, dat ceders nederdrukt!
God! mocht ik eens als Belgies zanger,
Van Poëzyverrukking zwanger,
My heffen met omglansde kruin!
De Dichtertoon kan nimmer dooven:
Hy stijgt het stomme graf te boven,
En dreunt nog op der ryken puin!
Hoe! ik, onmachtige! durf ik de snaren tokkelen,
Waer Neèrlands bardenchoor de deugd der Vaedren viert?
Verstyven niet van angst mijn sidderende knokkelen?
Hun kunst is goddelijk; de myne is ongespierd.
| |
| |
Neen, broeders! neen: gy ziet alleen op 't zuiver poogen:
O, 't is vereerend, grootsch te zingen voor zijn land,
Voor zijn geluk door reine zucht bewogen,
Waer by het belgisch hart in Poëzy ontbrandt.
Zie daer de lauwerkrans, die 'k vorder voor mijn schedel,
Die op mijn needrig graf wellicht niet zal vergaen.
Zie daer mijn wapenbord, van echte glorie edel:
Ik dorst voor Belgies eer een stouten stap bestaen.
En, vergaet mijn naem in 't duister,
Als de grafboei my omsloot;
Schiet geen eerestar haer luister,
Na mijns levens avondrood;
Hooger heilloon mocht ik smaken
Voor den uitgestorten toon:
'k Deed uw ziel voor 't schoone ontblaken,
En gy hebt me uw hand geboôn.
Gy, o Belgen, kunstgewyden,
Vrienden van uw land en tael,
Gy, wier boezems zich verblyden
In hun dierbren zegeprael.
En is er zoeter loon? - Ja! laet mijn naem vry sterven,
De stilte van het graf doov' nietig eergeschal;
'k Zal myner Moeder kus verwerven,
Wanneer mijn vlaemsche zang hare ooren streelen zal.
| |
| |
Epaminondas zwaerd, dat Sparta nedervelde,
Blonk uit, en Thebe boog voor 's veldheers heldendeugd.
‘Mijn zegeprael (sprak hy) baert dan alleen my vreugd,
Als ik dien mynen oudren melde.’
O gy, die steeds mijn vreugde zoudt ontbreken,
Schoon niets op aerde my ontbrak,
Gy, ook als dichter groot, als Godszoon onbezweken,
En door wiens mond de deugd, de Godheid-zelve sprak;
Licht zal uw dierbre schim, o besten aller vaderen!
(Waerom ontbreekt uw lach tot mijn verheven loon!)
Op zilvre wieken, in een hemeldroom my naderen,
En fluistren: ‘Goed, mijn zoon.’
|
|
Auteursrechtvrij