De spellingsoorlog
(1842)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 60]
| |
Die 't schoon bezong der schepping van den Heer
En van den Belg in 't Polderland, weleer
Met groenen dosch van onafzienbre baren
Bekleed, stapt toe, en met manhafte tael:
‘Zal dan dien twist voor lettren nooit bedaren?
Spreekt hy, hoe lang zult ge ons geduld niet sparen,
O ware Belg?.... Ach, luister naer de schael
Van 't regt: ontzeî ze u niet den zegeprael,
O gy, die enkel droomt van lettervormen
En onderscheid, al moest gy 't licht bestormen?
Te dikwyls is eens onderwyzers hoofd
Van regels vol, van kunstmin gansch beroofd.
Waer zyn ze toch, de bloemen uwer aerde?
Waer, 't letterooft, dat al uw sekte gaêrde?
'k Beken het, tot myn ongeveinsd verdriet,
Myn vrienden lief, ik zocht en vond ze niet.
Deed deze schael u niet uw vonnis lezen,
Ik sprak u van den vygeboom, zoo prat
Op de ydle pracht van 't hem bekroonend blad,
Maer zonder vrucht en tot de vlam verwezen;
En, min de vlam, zy 't vonnis hier geprezen.
Nu, Paeschen naekt; verbroedert op myn woord,
En komt by my in 't scheppings leerboek spellen,
En lezen. 'k Zal in 't veld u vergezellen.
Bezocht gy eens der Polders lachend oord,
Waerop de dauw, als op een land van vrede,
Ik zeide schier, als op 't beloofde land,
Gezegend druipt uit 's Heeren vaderhand;
| |
[pagina 61]
| |
Waer 's morgens vroeg de nachtegael zoo helder
Aen 't zingen is, en 't druifjen aen myn kelder
Zyn puiknat schonk; zat gy daer eens in 't groen,
Omhangen met een lindenpaviljoen,
Genoot gy daer een paertje heldre zonnen,
Ver van de stad, ver van heur fransquillonnen
En franscelaers, naer 't jongst Parysch fatsoen,
By 't klinken van de volle purpren glazen,
Gy zoudt daer niet verlieven op 't papier,
En op geen letterklanken twistend azen,
Geen vitlust boeide daer uw pen of lier,
Geen Godenleer zou daer ons oor verbazen.
Gy zongt er vast voor God en 't land vol zwier.
't Lied ware een stroom, gevloten uit uw zielen.
En dan, dan zouden wy te zamen knielen,
En bidden, in des Scheppers majesteit
Verzonken, die zich door ons veld verbreidt
Op stralen van de zon, in vollen luister.
Wy baden, ja, bevryd van aerdsche kluister.
|
|