De Gentsche vaderbeul(1839)–Prudens van Duyse– Auteursrechtvrij Vorige [pagina 9] [p. 9] Aen de Maetschappy van Schoone Kunsten en Letteren, Na 't ontfangen van mijn eermetael. Doe! zal mijn gezang ook steigeren In deez' kunstgewyde zael? Zult gy oor, noch boezem weigeren Aen mijn ongekuischt verhael? Hier, waer onverslensbre palmen Ryzen, door een vrouw geplant; Waer de natoon grootsch blijft galmen Van heur lied aen 't vaderland! [pagina 10] [p. 10] Ja, 't gryze Bardenchoor, de grafnacht uitgestegen, Beluisterde eens hier 't lied aen Waterloo gewijd. Het klonk tot voor Gods throon de omglansde helden tegen, Wier wrekende arm ons had bevrijd. ô Zangerige gâ van Neêrlands grootsten zanger, Nog ruischt dit vryheidslied deez' blyde wanden langs. 't Gaet eeuwig voor den Belg van zielsverrukking zwanger, Gedaeld uit hooger trans! En ik, onmachtige! durf ik de snaer hier tokkelen Voor 't gloeiend broedrenchoor, dat deugd en dichtkunst viert? Verstyven niet van angst mijn sidderende knokkelen? Haer kunst was rein en stout; de myne is ongespierd. Neen, broeders! neen: gy ziet alleen op 't zuiver poogen: ô, 't Is vereerend - grootsch te zingen voor zijn land, Voor zijn geluk door reine zucht bewogen, Waerby het belgisch hart in poëzy ontbrandt. Zie daer de lauwerkrans, die 'k vorder voor mijn schedel; Die op mijn needrig graf wellicht niet zal vergaen. Zie daer mijn wapenbord, van echte glorie edel: Ik dorst voor Belgies eer een stouten stap bestaen. [pagina 11] [p. 11] En vergaet mijn naem in 't duister, Als de grafboei my omsloot; Schiet geen eerestar haer luister, Na mijns levens avondrood; Hooger heilloon mocht ik smaken Voor den uitgestorten toon: 'k Deed uw ziel voor 't schoone ontblaken, En gy hebt me uw hand geboôn. Gy, ô Belgen, letterhelden, Vrienden van uw land en tael! Gy, wier boezems immer zwelden, By hun dierbren zegeprael. En is er zoeter loon? - Ja! dat mijn naem vry sterve, De stilte van het graf doov' nietig eergeschal! 'k Zal myner moeder kus verwerven, Wanneer mijn vlaemsche zang hare ooren streelen zal. Epaminondas zwaerd, dat Sparta nedervelde, Blonk uit, en Thebe boog voor 's veldheers heldendeugd: Mijn zegeprael (sprak hy) baert dan alleen my vreugd, Als ik dien mynen oudren melde. [pagina 12] [p. 12] ô Gy, die steeds mijn vreugde zoudt ontbreken, Schoon niets op aerde my ontbrak, Gy, ook als dichter groot, als Godszoon onbezweken, En door wiens mond de deugd, de Godheid-zelve sprak; Licht zal uw dierbre schim, ô besten aller vaderen, (Waerom ontbreekt uw lach my tot verheven loon!) Op zilvre wieken, in een hemeldroom my naderen, En fluistren: ‘Goed, myn zoon!’ Van Duyse. Vorige
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij