Gedichtjes voor kinderen

[p. 31]

Het drie-Koningenfeest.

Ook Drie-koningen werd gistren
Luid gevierd in onze woon.
't Koningtrekken mogt geschieden,
Onzer deugd en vlyt tot loon.

Als nu de avond was gekomen,
Leî men briefjes in een hoed.
Ik trok de eerste, en ik was Koning,
Koning van elkeen begroet.

Op omkransden zetel zat ik:
Want die zetel was myn troon.
'k Droeg een schoonen rooden mantel,
En een schoone gouden kroon.

Chocolade zoude ik schenken,
Van de beste soort, ja wel,
Met een lekker boterkoekje,
Of een lekkere mastel.

[p. 32]

 

Zuster Mietje, als Koninginne,

 

Zat aen myne linkerzy'.

 

Nooit was beider kopje ledig,

 

Nooit ontbrak ons lekkerny.

 

 

 

Bakkerinne was ons meissen,

 

Met die dienste zeer te vreê.

 

Zy geriefde vlug de tafel;

 

Daerom deed ze ook met ons meê.

 

 

 

Onze goede knecht was schenker:

 

Of hy zich ook moeite gaf!

 

Of hy kopjes had te vullen!

 

De arme jongen zweette straf.

 

 

 

Eerejuffer was Adaetje,

 

Opgeschikt in wit gewaed,

 

Met een kransjen om de hairen,

 

En een tuiltje tot sieraed.

 

 

 

Kleine Herman was het zotje,

 

En het ging hem aerdig af;

 

Daer ons zyne bonte kleeding

 

Stof tot vrye vreugde gaf.

[p. 33]

 

Vader zoude speelman wezen -

 

Moeder, zangeres van 't hof.

 

Makkers, was het niet gelukkig,

 

Dat men 't al zoo netjes trof?

 

 

 

Ondertusschen belde een grysaerd,

 

Beedlend om een stukje brood.

 

De arme man mogt mede bly zyn:

 

Vader gaf hem bier en brood.

 

 

 

Verder zongen wy, al dansend,

 

‘'t Ei, 't was in de Mei!’ in koor.

 

Vader speelde op zyne vedel,

 

Moeder zong ons 't liedje voor.

 

 

 

Men vergunde ons op te blyven

 

Tot de klokke negen sloeg.

 

Aen het zingen, aen het springen

 

Hadden wy nu ook genoeg.

 

 

 

Ieders oogen blonken vrolyk,

 

Blonken vrolyk als de myn.

 

Is een koning zoo gelukkig,

 

O, dan wilde ik koning zyn.