Brieven (herziene editie)

E. du Perron
aan
H. Marsman

Brussel, 14 februari 1931

Brussel, Zaterdag.

Geachte Heer Marsman,

Zet u er gerust nog een paar regels onder als u dat noodig acht. De complete tekst is nu naar u toe; een groote enveloppe van mij, en vanmorgen hoor ik van Kramers dat hij u ook het ‘oorspr. artikel’ heeft gestuurd. Misschien moet er hier en daar ook nog wat cement tusschen de losse brokstukken? Doet u alles wat er verder gedaan moet worden, ik ben in dit geval een vertrouwend vijand.

Ik zag gisteren bij Stols een photo van u,^1. in een keurig grijs pak, naast Jacques die er uitzag alsof hij volkomen abruti was (van het keuren wschl.), tusschen alle Utrechtsche en on-Utrechtsche katholieken. Ik herkende Engelman (ook vermoeid van het keuren) en naast hem een grove jongen met een mooncalf-face waarin ik - maar niemand heeft het nog kunnen bevestigen - de auteur meen te herkennen van De Ravenzwarte.^2. Ik zou dolgraag een af-druk hebben van die photo, zou ù er mij niet een willen bezorgen? En wilt u dan op den achterkant schrijven wie (van l.n.r.) de heeren allemaal zijn?.

Als ik ook nog maar één exemplaar had, zou ik u dat zenden (van die Cahiers); maar het mijne moest ik gebruiken als copy. Toch vergist u zich wanneer u denkt dat ik die dingen voor het publiek ‘geschikt’ heb gemaakt; ik heb alleen 1 of 2 al te vertrouwelijke dingen van anderen (als de fluim van Jacques^3.) opgeofferd; en verder eenige termen, die meer tot de sexueele dan tot de kritische wereld behooren, door andere vervangen^4.; - daarentegen hier en daar een stukje bijgeschreven en vooral verscheidene pakkende voetnoten erbij gezet. Van hun persoonlijk karakter hebben zij niets verloren, dat zult u zien; ik voor mij althans vind de ‘publieke uitgave’ aardiger dan de oude en troost mij over het verlies van mijn oorspr. ex. In deel I: Voor kleine Parochie staat cahier 1 t/m 3; in deel II: Vriend of Vijand, cahier 4 en 5 (meer is er in 30 exx. niet verschenen), plus vele artikelen die daarna verschenen zijn, en ook weer persoonlijke notities, vormend een nieuw cahier 6. U ziet dat men er dus dààr al bij wint. In deel III: Tegenonderzoek, wat ik u reeds schreef. Wij praten niet alleen langs elkaar heen, wij correspondeeren ook in dien trant; alleen, in onze correspondentie voorkomen wij elkaars wenschen en vragen, wat eigenlijk snoezig is.

Dus:

1.	u heeft het laatste woord^5.;
2.	ik krijg graag een afdruk van die keur-commissie: photo of reproductie;
3.	graag uw advies inzake Tegenonderzoek als term.

Met vriendelijke groeten, uw

EduPerron

Als uw slotwoord niet te lang wordt, zou u er mij niet een afschrift van kunnen bezorgen, of anders een résumé. Ik vraag dit niet uit wantrouwen, maar uit nieuwsgierigheid. Zegt u er niet bij dat we ‘langs elkaar hebben heengepraat’. Dat is zoo het klassieke einde tegenwoordig van ieder debat; en goeie God, als de lezer dat zelf niet vindt - of ziet - waarom zou je hem dat aan zijn neus hangen?

1. Zie nr. 43 in het aan Marsman gewijde Schrijvers prentenboek; op de foto staat de jury die de Domprijs voor poëzie, ingesteld door De gemeenschap, toewees.

2. Anton van Duinkerken.

3. In Cahiers van een lezer 3, p. 46, komt een aantekening voor over J.C.B. (J.C. Bloem), die in een gesprek met DP zegt: ‘Neen, weet je wàt het is bij Coster? Ik zal je zeggen, waarom je hem niet lezen kunt - dat komt: het is zo'n fluim, zie je; Coster is typies een fluim!

4. Zo bijv. in het stuk over Matthijs Vermeulen. In Cahiers van een lezer 1, p. 46, stond: ‘Mijnheer, luister goed; je bent van top tot teen een Lùl!’ In Voor kleine parochie werd het laatste woord door puntjes vervangen (Vw 2, p. 47). Ook noemde DP Vermeulen een ‘zaadzak’, wat in Voor kleine parochie werd gesupprimeerd.

5. Als slot van DP's artikel, gevolgd door de briefwisseling, werd in De nieuwe eeuw 705 Marsmans schrijven van 13 februari 1931 opgenomen.