|
| |
| |
| |
Eerste Vertoogh en Uyt-spraecke
Vanden grooten Reus Trevanus, Aurelianus, Rosalia, Macharius, Majorana, Poliphemus inde Rolle Waghen, Grudius inden Aes-sack, Machogghe de Minne-moer en Orestes den Schild Knaep.
PApa, Papa, Papa, Memme, Memme, Memme.
SWijght, swijght myn soete Schaep, waerom soo droef van stemme?
Het is ons Kermis-Feest, ghy moet nu blyde zijn:
Daer, neemt een lepel pap, tot troost van uwe pijn.
Ey lieve, siet toch eens dien jonghen schelme slocken!
Wie heeft het oyt ghesien een kint van d'eerste rocken
En schier ses weken oudt, het eet van nu alleen.
k'Wedd' dat hy vande pap noch lepel niet sal schëen;
Voor dat hy heel den bry heeft inde maegh ghesteken.
Had hy noch maer een tandt, den lecker die zoud spreken,
Sa, sa ghenoegh gheeft hier
Swijght swijght myn soete kint, elck een die roept u na.
WAt is dat al voor Volck, wat magh dit hier bedieden?
Papa, ick ben vervaert van soo veel vremde lieden.
SWijght jonghen Grudius en zijt toch niet bevreest,
Sy zijn van ons ghenoodt op't Brughsche Kermis-feest,
Verwellekomt hun vry al die wy hier ontmoeten,
Sy komen ons, dogh meest, het Heyligh Bloedt begroeten,
Dat in dees Brughsche Stadt vijfhondert vijftigh jaer
Gherust heeft, tot een troost van die hun toevlucht daer
Om hulp en bystant hebb' Godtvruchtelijck ghenomen.
| |
| |
Heer Vader ick ben bly, dat wy zijn weer ghekomen
In't vreughdigh Nederlandt, dat ons 't gheluck gheschiet,
Datmen het Brughsche Volck in vrede, vreuchdigh siet.
'tIs nu een ruyme tijdt dat wy na 'tRijck Hongaren
Uyt Bruggh' vertrocken zijn.
'tIs heden kindt elf jaeren.
Hoe dat den tijdt verloopt my dunckt het is een niet!
Wat is'er in die tijdt veranderingh gheschiedt!
Hoe meenigh Turck en heeft myn sabel niet door-korven!
Jae seght, hoe meenigh duyst en zijnder niet ghestorven,
Alleen van schrick, als sy ons hebben maer ghesien.
Wy deden onlanghs, noch heel 'tTurcksche Legher vlien.
Schoon het by Zenta lagh tot d'Ooren toe bedolven.
De vlugghe stroom der Theys, en tobbelende golven,
Roodverwigh van het bloedt, lagh tot de kruyn bevloert
Van doode Turcken, die door anghst, en schrick vervoert;
Alleen ons siende, waeren op de vlucht ghetooghen,
Thien duysent Turcken sach ick dan met eyghen Ooghen
Ghesabelt, of versmoort; en met myn eyghen swaert,
Sloegh ick de Vizir selfs zielbrakende ter aerd',
Soo hy de vlucht verkoor, quam ick van pas te na gá,
Ick sloegh ter selver tijdt den Janitzaeren Agá
Het hooft van t'lyf af, dat hy mé ter aerde viel.
Errahman Mahomet k'beveel aen u myn Ziel,
Riep hy voor t'laetste, dogh alleen met alve woorden.
t'Was ons een groote vreughd, doen wy die tyding hoorden.
| |
| |
Men kreegh'er lustigh buyt, en ick de Peerde steert.
Een groote saeck, was zy toch wel een blancke weert?
Den Prins Eugenius, wien ick die heb ghelaeten,
Gaf my tot loon, een handt vol Honghersche Ducaeten.
'tIs waer Maseur, hy heeft my 'tGeldt oock t'huys gebracht.
By my en wort gheen buyt, maer eer en roem gheacht.
Met eer en roem, en kan men op de Marct niet koopen.
Ick had vermaeck ghenoegh de Turcken te sien loopen.
Ick prijs Aureliaen, k'waerdeer kloeckmoedigheydt,
Veel meer als rijckdom; dan hier van ghenoegh gheseyt,
wy moeten onsen tijdt tot t'Kermes-Feest besteden.
Indien het u belieft Papa, gheeft ons de reden
Wanneer het Heyligh landt
Moordadigh wiert onthaelt, gherooft, gheblaeckt, ghebrandt,
Door 'tSarasinsche Heir, dat voor Edessa ruckte,
En 'tChristen Borger-Volck moordend' in stucken pluckte,
Graef 'Diederijck beweeght, door sulck een wreed onthael,
Vergaederde sijn Vlaemsche Benden al te mael,
Toogh naer Jerusalem met ander Christen Vorsten,
Die even als hy, na der Christ'nen welvaert dorsten:
En mits sijn dapperheyt Damascus heeft ontset,
En't Sarasinsche Heir ghemorselt, en gheplet,
Jerusalem verlost in't midden van sijn suchten,
En s'vyandts overschot ten landen uyt doen vluchten,
Heeft Koningh Baudewijn tot danckbaerheyt aen hem,
Een deel van Christi Bloedt ('tgheen tot Jerusalem
| |
| |
Bewaert wiert) me' ghedeylt, en hebbend' aengenomen,
Met eerbied sulck een schat, is Diederijck ghekomen
In Vlaenderen, en heeft in't jaer elf-hondert acht
En veertigh, 'tweerde Pandt in dese Stadt ghebracht,
Daer het noch heden rust. 't Is tot gedachtenisse
Van't alderweerdste Bloedt, dat op dees Kerremisse,
Wy Reusen d'omganck doen, ghy mooght tot meerder vreught
Te saem een dansken gaen, want yder sich verheught.
| |
Liedt, op de wijse Poliphemus kleen, &c.
I.
Papa schept groot behaeghen,
Dat ghy loopt in de waegen
II.
Grand Péer is vol vreught,
Men Oncle die gaet danssen,
Ma Tant is seer verheught,
Dat sy u soo sien schranssen
III.
Gy moet dan vroegh gaenslaepen,
Als gy blijft langhe gaepen
|
|
Auteursrechtvrij