Deze dagen

Gedichten uit de 20e eeuw

[p. 33]

Op de hoge dijk

Op de hoge dijk ik sta
in de verlaten zee ik kijk
naar de eeuwige meeuw
de witte koppen van golven

op het bulderen van de wind
op het jagen van de wolken
grazen schapen de horizon weg
verward mijn ogen dansen

dool driester dan de schapen
door het weersmakende wad
de eilanden tegemoet
bij het wassen van het water

op het bulderen...

te stappen in dit zuigende slijk
- dit weerzinwekkende moddergebied -
de Romeinen hadden gelijk:
dit is geen plaats voor mensen

op het bulderen...

het water kolkt, het water rijst
de vloed spoelt de benen onder
de eilanden zal ik nooit bereiken
noch de wal die achter me ligt

op het bulderen van de wind
op het jagen van de wolken
grazen schapen de horizon weg
verward mijn ogen dansten.