Stichtelyke liedekens
(1684)–P.A. Dreyer–
AuteursrechtvrijStemme: Van den hondersten Psalm.1.
KOom hier, wilt neerstig nemen merck,
Op des Heeren wonderlijck werck
’t Welk niemant oyt door-gronden kan,
Laet ons singen, spreken hier van.
| |
[pagina 57]
| |
2.
Doe Godt ’t eerst al geschapen heeft,
Doen heeft den mensch seer langh geleeft,
Acht, negen, tiendehalf hondert jaer,
Nochtans storfd’ een voor, d’ander naer.
3.
Daer nae nam ’s menschen leven af,
Men sterf eer, men quam eer in ’t graf,
Soo dat David klachlijk betruert,
Dat ’s menschen leven niet langh duert.
4.
De Propheet spreeckt met woorden klaer,
’s Menschen tijdt duert t’ seventigh jaer,
Tachtentigh is ’t als ’t hooge koemt,
Wat is ’t daer hem den mensch van roemt?
5.
Nochtans soo vindt-men, Godt zy danck,
Noch menschen die leven seer lanck,
Maer selden beurt ’t, en ’t valt haer suyr,
En ’t schijnt by na boven natuyr.
6.
Als wy van Sneeck, met goeden vaert,
Reden tot aen het dorp van Raerdt,
Daer bleef den wagen stille staen,
Wy zijn in een Landt-huys gegaen.
| |
[pagina 58]
| |
7.
Daer hebben wy wonder gesien,
Want daer saten twee oude li’en,
Yder was hondert jaren oudt,
Tachtigh jaer waren sy getrouwt.
8.
Dirck Symens was den man genaemt,
Rins Symens ’t wijf eerlijck besaemt,
En Koude Hoel, de Saet vermaert,
Daer sy oock waren t’saem vergaert.
9.
Verstandigh kloeck, en wel besind,
Doch beyder oogen waren blind,
Maer waren niet langh blind geweest,
Maer sond, en sterck haer leven meest.
10.
Duysent ses hondert schreef men doe,
En twee-en-twintigh jaren toe,
Den derden Mey en kruisjes dagh,
Daen ick dees’ oude luyden sagh.
11.
Geleden was ’t ontrent acht Jaer,
Doen was dit stercke oude paer
Geweest in Brabandt, by haer Soon,
Die daer gereyst was metter woon.
| |
[pagina 59]
| |
12.
Van dese luyden ’t oudtste kindt
Door ouderdom oock al was blind,
Sy hadden seven kinders t’ gaer.
’t Jonghst by de ses-en vijftigh jaer.
13.
Wy leven kort, wy leven langh,
Als men Godt lof, prijs, eer en danck,
Met een vroom g’lovigh herte geeft,
Soo is’er langh genoegh geleeft.
14.
Nu my geseydt is voor gewis,
Dat Dirck Symens gestorven is,
In ’t laetste van September just
Is hy ontslapen, en gerust.
Weinigh onderwijnt Maeckt groote rust. |
|