ben haar voor gegaan naar de huiskamer en ik zette thee om de drukkende stilte die ontstaan was door ons beider zwijgen te onderbreken.
Eindelijk vond tante Floor de juiste woorden. Ze was naar mij toe gekomen om me te vragen Ineke voorgoed op school te nemen.
Ineke is nog geen drie jaar en deze aanvragen moeten over het bestuur lopen. In geval van ziekte of ontbreken van de moeder nemen we wel eens zo'n peuter op, omdat het kind anders over straat zou zwerven. Maar ik geloof niet, dat Ineke, die uit het wel verzorgde huishouden van meester Luiten komt, waar een volwassen vrouw voor een man en twee kinderen staat, die daarenboven nog een meisje voor het ruwe werk heeft, ik geloof niet, dat deze Ineke een schijn van kans had. Zelfs niet al zou haar vader het zelf verzoeken.
- Waarom wil u Ineke op school hebben, vroeg ik, en ik vermoedde wel wat, maar dat het zo erg was, had ik nooit gedacht. Ik kreeg de verhalen van bijna volwassen plagerijen.
- Eerst was het kind niet zo, klaagde tante Floor, toen was het een lief ding, maar Marjan stookt het op. Van Marjan heb ik nog geen goed woord gehad, besloot ze moe haar triest relaas.
Wat kan ik hier van zeggen, wat kan ik hier aan doen? Ik kan alleen Ineke clandestien op school nemen, onder het motto, dat ze afleiding moet hebben, omdat ze haar moeder te veel mist. Tante Floor knikte me dankbaar toe, toen ik haar deze oplossing aan de hand deed. Ik vroeg haar, of ze al met haar zwager hierover gepraat had. Ze schudde haar hoofd, hij denkt dat ik overdrijf, en hij heeft het zo druk, ik hoop, dat ik het alleen kan redden.
Toen ik haar uit liet, ging een zeer trieste en zeer eenzame figuur gebogen de trap af, en de regen geselde
Auteursrechtelijk beschermd