Kinderen der eenzame

11 februari

Vanmorgen was Marjan Luiten bij me op school, dat gebeurde vroeger ook, en ik was blij, dat ik haar gezichtje weer zag, ook al had het, inplaats van de gulle lach nu iets verbetens, bijna iets hatelijks gekregen.

Ze had haar jurk weer aan, maar het fleurige bloemenmandje was van het zakje verdwenen, je kon de pluisjes nog op het lapje zien zitten, de draden waren er met geweld uitgehaald.

- Waarom is dat mandje er af, Marjan vroeg ik, toen ze, door juffrouw Willy gestuurd de vlechtstroken uit mijn kast kwam halen. Het kind zei niets, alleen vloog het bloed naar haar wangen, en haalde ze onwillig de schouders op.

Sommige handelingen blijken je later ingegeven. In negen van de tien gevallen zou ik bij zo'n reactie de kledingkwestie laten rusten, maar bij Marjan draaide ik me om, hield het kind tegen en zei, behoorlijk streng: waarom heb jij dat mooie geborduurde mandje uitgehaald?

Marjan keek me even aan als een betrapte misdadiger, toen trok er een triomfantelijk lachje over haar kindergezicht en maakte het lelijk en jaren ouder. Plotseling leek ze op haar moeder, als die over sommige

[p. 85]

mensen praatte. Maar ze zei niets, en zo zaten we even tegenover elkaar.

Toen vroeg ik het nog eens.

Marjan keek me weer aan met het oude gezicht, waarvan ik schrok.

- Moeder had de jurk zo gemaakt, zei ze toen kort. Tante Floor hoeft er niet aan te knoeien.

Ik heb niets gezegd, als ik naar mijn gemoed te rade gegaan was, had ik haar een draai om haar oren gegeven, maar daar had niemand wat aan gehad. Alleen benijd ik tante Floor niet in haar positie bij Luiten. Als ze maar tegen deze wrede liefdeloosheid kan optornen.

Er zelf iets aan doen kan ik niet, maar vanavond wordt de naam van tante Floor naast die van Marjan en Jettie Korver genoemd.