Het 70ste verjaarfeest van den Hollandschen dichter Dr Wap

[p. 1]

Het 70^ste verjaarfeest van den Hollandschen dichter D^r Wap,
gevierd op eersten mei 1875.

Door vrouwe Van Ackere, geb. Maria Doolaeghe.

De Mei verschijnt in 't hoogtijdskleed,

Zij balsemt aarde en lucht met geuren;

Zij strooit gebloemte wijd en breed,

Beschilderd met heur fijnste kleuren,

Zij zingt dat de eedle Wap verjaart,

De zoon met haar gestapt in 't leven,

Voor wien zij weêr een krans vergaart

Hem tienmaal zeven jaar gegeven.

[p. 2]

 

't Is feest in huis! in 't vriendenhart!

 

Trotsch is de nachtegaal aan 't zingen,

 

Die met heur stem de zangers tart,

 

Wier galmen gaarde en woud doordringen.

 

Zóó grootsch ook zong ze in 't nachtelijk uur

 

Toen Holland's dichtzoon werd geboren,

 

Begaafde lievling der Natuur,

 

Die eens in Vondels kunst zou gloren.

 

Klink op mijn lier! Zing meê ter eer

 

Van hem, die Maerlants erfwieg minde,

 

Sinds vijftig jaar echt vlaamsch gezinde,

 

De gids van Vlaandrens kunst weleer. -⁽¹⁾

 

Van hem, die steeds de winterjaren

 

Nog tart: ‘'k Buig voor uw staf niet neêr,

 

'k Blijf lente in hart en geest bewaren,

 

Nog bloeien rozen in mijn tuin,

 

In spijt van sneeuw en noordervlagen;

 

Mijn dichthof laat ik niet tot puin

 

Vervallen - niet zijn bloei verknagen.’

 

Ziedaar den waren dichtermoed,

 

Die welt en borlt, als Etnas gloed.

 

Vergrijst het hoofd, verstramt het bloed,

 

Hij houdt zich machtig, als de vloed

(1) Vóór eene halve eeuw voltrok de jonge heer Wap in Gent zijne eerste studiejaren, en gaf toen den Muzen-Almanak uit. Alzoo hielp hij in België den kunstgeest wakker schudden en de vlaamsche letterkundigen door woord en daad vooruit helpen.

[p. 3]

 

Wiens baren rusten noch veroudren.

 

Welaan! o vriend, draag op de schoudren

 

Het levenspak zóó lustig voort:

 

Het vroolijk hart, dat u behoort

 

Verzelle u, als in 't jeugdig leven,

 

Om aan uw zang den toon te geven;

 

't Blijve uw geleide om 't eedle en 't goed

 

Te doen waar 't vriendenharte bloedt......

 

Maar, zwijg mijn lier! Er klinkt hier boven

 

Een hemelstem, die 'k Wap hoor loven

 

Oh! 't is de zaalge Bilderdijk......

 

Hij zingt: ‘Zelfs in het Hemelrijk

 

Heb ik geen liefdedaàn vergeten, -

 

Herdenk ik nog wat vriend gij waart,

 

Toen mij des onheils zware keten

 

Zoo plettrend nederdrukte op aard.⁽²⁾

 

Ook na den dood hebt gij mijn eere

 

Beschermd, o Wap, mijn faam bewaard.

 

Verdubbel op dit feest, gij, Heere,

 

Zijn heil; bewaak hem tot den dag

 

Dat ik hem welkom kussen mag!’

(2) De heer Wap deed de voorschotten om Bilderdijk treffelijk en op eene hem waardige wijze te doen begraven en zorgde dat er een gedenksteen in den gevel van het huis werd geplaatst, waar de groote dichter laatst gewoond had en begraven was.
Ook heeft de geleerde heer Wap in een verdienstelijk werk ter verdediging van Bilderdijks zedelijk leven zijn naam en eer weten te beschermen tegen zijne aanranders.

[p. 4]

 

Hij zwijgt; het regent bloemen neder.....

 

Nu rijzende aardsche hymnen weder,

 

Zij zingen grootheid, deugd en roem.

 

Verganklijk, als de broze bloem

 

Zijn de offers die wij jublend bieden;

 

Dra zal de glans dit feest ontvlieden,

 

Maar, wat uit 's dichters borst ginds klinkt,

 

De gloor, die Wap dáár tegenblinkt

 

Zal nog den Naneef wellust baren,

 

Nog spreken van dat grootsch verjaren.

 

Leg ik een pallemtakje bij

 

De rijke lauwren u geschonken,

 

Neem aan, o vriend, hoe needrig 't zij.

 

Zie in dat offer d'eerbied vonken,

 

Die aan uw kunstverdiensten boeit.

 

'k Zal in mijn hart dien eerbied kweeken

 

Zoolang gevoel en krachten spreken,

 

Zoolang mij levenslucht doorvloeit,

 

Zoolang u 't bloed in de aadren gloeit!

 

 

 

Diksmuide, 1^en Mei 1875.