|
| |
| |
| |
Vaerwel.
Gy beeft op myn verbleekte lippen,
Zieltreffend woord! Myn tranenstroom
Verbiedt u van de tong te ontglippen.
Hy deinst, myn dichterlyke droom.
Ach! 'k heb uw snaren losgewrongen,
Die eens voor liefde en vriendschap zongen,
O lieve, vaderlandsche lier!
Gy moet myn grypend' arm ontzinken:
Er mag geen hartelied meer klinken;
Gebluscht moet 't dichterlyke vier.
Ik leg u af, bedauwd van tranen.
Vaerwel, ô laefbron van genot!
Wanneer myn levenszon moet tanen
Voere u een Engel meê naer God!
| |
| |
Daer, in Gods glansen ruimer ademend,
En u met vaster greep omvademend,
Verhef ik een verhoogde stem.
Die lieve hoop koom' my te stade!
O Almagt! roep my niet te spade:
Dat ras uw wenk myn ziel ontklemm'!
Laet my niet lang om 't voorwerp treuren,
Waeraen myn dichterziel zoo kleeft.
Poog klimop d'eikenboom te ontscheuren,
Het siddrend plantje bukt en sneeft.
De boschkorael, van liefde zwanger,
Verheft de veldmuzyk niet langer,
Wanneer zyn zomerlust verdooft.
Het teeder bloemtje valt ter neder,
Zoodra het doodsche winterweder
Het koestrend licht der zonne dooft.
Zoo kwyn ik, onder 't wee gebogen,
Aen strenge pligten vastgeboeid.
De zorgendrang is toegevlogen,
Als golven klimmend toegevloeid.
Aen eindloos zwoegen vastgeketend,
Doch nooit de poëzy vergetend,
Verzucht ik naer die levenslust.
Geen uitzicht kan myn wanhoop laven;
'k Moet op des handels wenken draven,
Dien strengen vyand van de rust.
| |
| |
Is dit het loon, der ziel beschoren
Die vrye wieken uit wil slaen?
De dichtertrek, haer ingeboren,
Moet voor een dorre taek vergaen.
Wat smartbestemming, Hemelvader!
Waerom ontstaekt ge in my die ader
Waerin verrukking bruist en ziedt?
'k Wil zingen: hooger pligten spreken;
Die stem doet my de wang verbleeken,
Den storm gelyk die 't woud gebiedt.
'k Verdwael, door zangdrift overwonnen!...
Algoede Vader, 'k mor niet, neen!
Wat schooner licht kan my bezonnen?
Wie smaekt er reiner zaligheên?
Wel met der zorgen pak beladen,
Maer stappend op bebloemde paden,
Doorwandel ik de huwlyksbaen.
Gy hebt me een gade, een lier geschonken,
En 'k mag verrukte moederlonken
Op drie aenbeden telgen slaen.
'k Ben ryk aen liefde, ryk aen zegen.
Die dubble schat weegt troonen op;
En waer ook smarten drukkend wegen,
My troost de zoetste zalvingsdrop;
Hy vloeit uit vollen huwlyksbeker.
't Verdriet, die wreede rustverbreker,
| |
| |
Ontvlugt ons minnend huisgezin;
En om verheevner heil te smaken,
Blyft onz' vereende ziele blaken,
Dank moederzorg en vadermin.
Wil my dien heilgen schat bewaren:
'k Verruil dien voor geen scepterstaf;
Myn gâ, myn vaderlandsche snaren,
Myn telgjes.... neem ze, ô God, nooit af!
En dreigt de tyd ons te doen vallen,
Hy treff' my de eerste van ons allen,
Opdat ik nooit hun graf beween';
'k Zou als een ballinge ommezwerven,
Geen liefdetroosting meer verwerven,
Tot ons het eigen graf vereen'!
Treedt nader, kleine lieve spruiten!
U is myn teêrste zorg gewyd.
O, kon myn moederhart 't ontsluiten,
Hoe dierbaer ge aen dit harte zyt!
Als ik myn zanglust poog' te dooven,
En my het zoet zielgenot wil rooven
Dat uitgestorte zangen biên,
Is 't om u sterker aen te kleven,
Als moeder heel voor u te leven,
En, minnende, u ter hulp te vliên.
| |
| |
O, moog' 't my eens uw deugd vergelden,
Geliefden, die ons lachjes schenkt!
O, moge ik eens in 't lied vermelden
Hoe liefdryk ge onzer zorg herdenkt!
Wat hooger zegen zoudt ge ons baren!
'k Hervatte moedig dan de snaren,
Op trouwvolbragte pligten fier,
En knielend voor den Vorst der hemelen,
Zag ik zyne englen rond my wemelen,
Den danktoon vangend van myn lier!
En voor den oppertroon gedragen,
Als offer van het moederhart,
Zou zy den Wereldvorst behagen,
Aen wie zy steeds geheiligd werd.
Zyn liefde zou uw liefde loonen -
Myn hartewensch met gunst bekroonen,
Die heil op al uw paden smeekt.
Zoo steune, ô kindren! God de braven,
Die aen der onschuld bron zich laven,
En in wier borst de erkentnis spreekt.
O lier, 'k hervatte u eenmael weder!
Ik wil den afscheidkus u biên;
Myn zangrig hart aenbidt u teeder;
Geen zanglust mag dat hart ontvliên.
| |
| |
Hang daer, met losgevysde pezen,
Tot eens de heildag is gerezen,
Die u me in zalige armen voert.
Moet ik voor d'opperpligt u ruilen,
Blyf onder myn bescherming schuilen,
Zoo lang my God aen 't leven snoert!
EINDE.
|
|
Auteursrechtvrij