|
| |
| |
| |
Een nieuwe steenweg.
Vry moge 't vaderland zyne yzren wegen vieren,
En onder vreugdgeroep de leeuwenwimpels zwieren;
Ook hier ontgloort de dag, die ons ten feest geleidt,
Waer 't nieuwgerezen spoor 't gemeen geluk verbreidt.
De burgerlofzang styge omhoog met fiere galmen!
Wy doen het wierookvat uw' naem ter eere walmen,
Eerwaerdig Landvoogd, die ons ryk gewest regeert,
En zyn belang en heil, naest de oude tael, waerdeert.
Dit vaderlandsche feest kan u den boezem streelen,
En, vader van het volk, wilt ge in ons juichen deelen.
Dixmude lacht u aen, getooid als jonge bruid,
En strooit op uwen tred haer schoonsten bloemkorf uit,
En zingt in 't zegelied den dank der stadgenooten:
Gy hebt de baen des heils met broederhand ontsloten.
| |
| |
De vreemdling blikt dit oord niet meer meêlydend aen:
Een milde welvaertbron moest ook voor ons ontstaen.
Dit had de groote Stad, ja, de eeuwge Stad begrepen,
Die heel de wereld aen heur zegekar wou slepen:
De wegen die zy schiep, gewrocht uit vasten steen,
Bestaen milddadig nog, schoon 't Kapitool verdween.
Triomf! verzwolgen is 't moeras, de hut verdreven;
Beschaving mag de hand hier aen den Handel geven,
En spreidt verlichting, weelde en zegeningen rond.
Toen de oorlogsdonder woedde op Vlaendrens weelgen grond,
Verhief Dixmude 't hoofd, bekroond met trotsche schansen.
De Vrede daelde, en deed die sterkten voor heur glansen
Bezwyken. Nieuwe wrok ontblaekt: de wal herklom,
En 's vyands wreedheid sloeg d'ontzetten burgerdrom.
Der vaedren moed was groot - maer, door 't verraed gegrepen
En in de stalen boei der dwinglandy genepen,
Wat baette by dien strik hun de oude heldenmoed?
Het bange nooduer sloeg, en taplings plaste 't bloed.
Nu hebt ge, ô Vaderstad, dien kluister afgesmeten;
Gy ademt vry en bly: geen zware vestingketen
Omsluit uwe armen. Juich tot God, en zegeprael!
Uw vesting rees en viel voor de allerlaetste mael.
Zoet is de veldrust, by d'ontsluimerenden morgen,
Als 't wakker vooglenkoor, in 't blinkend loof verborgen,
Zyne orgeltoonen stemt, als heel natuer ontwaekt;
Ja, zoet gelyk de rust die hier de burger smaekt.
| |
| |
De geest doorpeinst, de handel waekt, de vlyt schept zegen.
Der welvaert moederlach lonkt allen standen tegen.
Terwyl de landman by zyn wevery verkwynt,
En 't nuttig spinwiel uit elk lage woon verdwynt,
Ziet hier de werkman nog de milde bron ontspatten,
Waeraen hy putten mag, by onuitputbre schatten.
Wy melden 't, ja, met trotsch en dankbaer boezemslaen,
Hier vindt nog werkzaemheid 't gezegendste bestaen.
Hoe breed des Handels vaen zich elders moge ontvouwen,
Hier ook verheffen zich fabriek- en kunstgebouwen.
Het ruischend graengegolf, en wat op d'akker wast,
Boeit aen het noeste werk hier tallooze armen vast.
Zal ik in 't hartlyk lied, ô weiden, u vergeten?
'k Heb menig zalig uer in uw genot gesleten.
Uw lachend landschap lokt alom het vliegend oog.
't Is alles levensvol, waerheen men blikken moog'!
Daer staet gy wêer te pronk, met zomerdos omhangen.
Wat keur van bloemen heeft de blyde grond ontvangen,
Die 't zachte grondtapyt doorweven; 't vergezicht
Ontrolt verbazend schoon zyn tafereelen. 't Licht-
Geschemer daegt: geboomt en berg en heuvel pralen,
Bekoorlyk overglansd van de eerste zonnestralen;
Alom ontwaekt het vee, dat naer de melkster loeit;
De klepper springt en steigert op, door vreugd ontgloeid.
'k Hoor in uw mollig gras het boeremeisje zingen;
Zy doet de versche melk in schuimende emmers springen,
| |
| |
Uit wier verdikte room zy gouden boter teelt,
Die onze markt versiert, met schatten ons bedeelt.
Dixmudes roem is aen dat smeltend goud verbonden,
Bevallig lokaes van de kittelkeurge monden.
Bloeit, weiden! akkers, bloeit! ô ziel van Vlaendrens oord;
Bloeit, roerend landtooneel, dat aller oog bekoort.
Ons biddend harte juicht, wanneer wy u doordwalen,
En op uw pracht de zon, strael van Gods oog, zien dalen.
De vreemdling staet, en roept, aen zoo veel schoons geboeid:
Hier is 't beloofde land, waer zulk een melkstroom vloeit!
O, prael, Dixmude, prael, de minste niet der steden!
De schoone toekomst daegt die gy hebt afgebeden.
Uw Burgervader, op wiens geest gy dankbaer leunt,
Heeft in een stoute vlugt den Handel ondersteund,
Die over elk gezin weldadig breede wieken
Zal strekken. Vier triomf! - Met nachtverschoppend krieken,
Is voor deez' nyvre stad een welvaertzon gedaegd.
De blyde marktdag ryst: 't is feest! men sleept en draegt
En voert den last: het krielt van volk vol lust en leven.
Wat lange boerenrei heeft huis en land begeven!
Het hupsch boerinnetje, met roozen op 't gelaet,
Stapt aen, al flikkerend van hals- en hoofdsieraed.
Wat daevring! wat geknars van kar- en rygetuigen!
De schepen landen aen, die voor de zwaerte buigen
Van 't opgetaste goed. De winkels ryk versierd
Verlokken 't koopziek oog: de lust wordt botgevierd.
| |
| |
Een goudstroom snelt ons toe in 't uer dier wakkre woeling;
De vader des gezins geniet zyn vlytbedoeling.
Die weldaên biedt gy 't volk, ô nieuw ontsloten baen;
Gy voert ons dubbel volk en dubble schatting aen.
Bloei, dierbaer markttooneel! laet duerzaem ons genieten,
En doe hier de overvloed met voller golven vlieten.
Zoo prael' de zaelge wieg, die ons het leven schonk,
En dat de dank tot God in hemelsprank ontvonk'!
Ja, zie, met vaderlyk verrukken,
Eerlang ons kostbre vruchten plukken,
O Raed van Vlaendrens westeroord;
Na meer dan zestig jaren strydens,
Na eindloos smeeken, jaren lydens,
Verstond het Regt uw wakend woord:
Luid heeft die stem haer oor doorklonken.
Zie onze borst van dank ontvonken;
Geniet in ons geluk uw loon.
Wat eedle roem is u geschonken,
Gy prykt met burger-eerekroon!
Wy slingren u die rond de hairen,
En tokkelen de vlaemsche snaren,
En heffen zielakkoorden aen.
't Triomflied moge u tegenschallen:
| |
| |
De aloude pael is weggevallen,
En overschoon breidt zich de baen,
Van 't lachend akkerkleed omgeven,
Waer vruchten bloeijen, windjes zweven;
Waer bly zich boerenweelde ontvouwt,
En, immer bly der opgeheven,
Op u (naest d'Eeuwige) betrouwt.
Ryst op; ziet, lang verdwenen Vaderen,
Wat leven zich verspreidt door de aderen
Uws gronds! Herschapen bloeit uw stad.
Hervindt uw yver in de zonen,
Die vlyt en handel weet te troonen
Ten wandel op uw gloriepad.
Hun geest aenbidt de wetenschappen,
En voert ze op wysheids eeretrappen;
Verbroedering schept burgermin;
De blanke deugd geleidt hun stappen.
En de eer der stede stygt ten tin.
't Is zoet daer 't hoog gebied te voeren,
Waer 't volk aen 't goede zich wil snoeren,
En 't licht der reden op doet gaen.
't Is zoet, met wyze broederhanden,
De burgers met fluweelen banden
Van eendragt en geluk te omslaen.
Maer zoeter is 't in allen, vrinden,
Door tyd en stormen heen, te vinden,
| |
| |
Ja, kinderen der dankbaerheid;
Wier liefde, als 't graf u moet verslinden,
Nog tranen op uw assche schreit.
Bevoorregt met dit zacht vermogen,
De trouw in 't hart en 't hart in de oogen,
Bezit een man dien eerestoel.
Hy gaf den wenk om feest te vieren:
't Geschut barst los, de vanen zwieren,
En geene burgerziel bleef koel;
Geen enkle geest bleef slapen, banden
Van huisvreugd snoeren alle standen;
Een frissche geur verkwikt de ziel,
Als of er uit des Morgens landen
Een Oosterbloemen-regen viel.
Blyf, Burgervader, blyf, regeeren!
Hoor 't volk u nieuwe liefde zweren,
In de overstelping van zyn vreugd.
Een Godspraek roept van uit de wolken:
‘Eert uw bestierders, wyze volken,
Wier voorbeeld, gouden lamp der deugd,
U tot een enklen stam vereenigt.’
De kreet der toegestroomde menigt
Gaet op! ‘De vaderstede leev'!
Haer lange smarten zyn gelenigd:
Zy bloeije tot den jongsten neef!’
|
|
Auteursrechtvrij