Platbook 5. Moder Maas

[p. 61]

Wim Heijmans, Kirchroa
Ankerkette

D'r wink sjleet d'r reën teëje d'r jieëvel van 't wies hoes an 't wasser. Ing sjmik va druup knalt teëje de roete. Durch d'r jaad sjtreumt ing wasserval. 't Jraas inne sjwam.

Uvvervol. D'r reën rönt in d'r sjtroom. 't Wasser sjtiegt. Welt ziech noa de kank. Tusje de sjtruuch likt ing kette. Roeëbroen. Raos durch joare.

Langjeleie zoos ze an e anker.

D'r Wullem drieënt an d'r sjwungel óp 't vuurdek. 't Anker zakt in 't wasser. Ziene pap wurpt an de hingerzie van de boot ing dikke koad mit ing sjtrik uvver inne meerpoal deë in 't wasser sjteet. 't Mathilde sjteet in d'r jaad van 't wies hoes. Dat likt e sjtuk hoeëjer wie 't wasser. Het kent d'r Wullem va vruier. Tsezame jónge ze noa de sjoeël. Heë woeenet bij zieng tant in. Zieng eldere woare dan mit de boot óngerweëgs. Zoeë kank d'r Wullem fatsuunglieg noa sjoeël joa. Tsezame mit anger kinger sjpieëlet heë óppen sjtroas. Mar 't lifste woare ze bij 't wasser. Kieke noa de bote of ze lose zelver ing eje boot óp 't wasser drieve. Mit ing lang koad hole ze hön bote vas. Zoeë kanke ze nit aafdrieve. D'r Wullem woar d'r betste mit sjting óp 't wasser werpe. Heë kank de sjting 't mieëtste va ze allenäu losse sjpringe.

‘Wat die sjting dunt, zouw iech óch wal wille. Uvver 't wasser sjpringe,’ róffet d'r Wullem. ‘Dat kries te nog ins veedieg,’ laachet 't Mathilde.

An de uvverzie van 't wasser koam me alling mit de veerboot. D'r veerman woar e kling mentje mit inne sjtóppelebaad. Ónger zieng kap oes hónge lang jries hoare. Went heë laachet zoog me in zie boave-jebis inne tsank sjtoa. Inne van

[p. 62]

de winnieje i ziene mónk. Inne broenge tsank. ‘D'r tsank,’ zoeë woeët heë dan óch jeneumd.

‘Dem móts te in d'r duuster nit alling teëje kómme,’ zaat me dökser.

't Oavends went de veerboot nit varet, da zoos ‘d'r tsank’ in de intsiegste wieëtsjaf van de have.

‘Doa zitse alling mar sjmoekeler,’ woeët jefluusterd.

De betste vrung hauw ‘d'r tsank’ nit. Wat wils te mit zoeng moel. De kinger blove óch wied van zieng boot voet. Huekstens koame ze mit hön eldere óp de veerboot. 't Zóndiegs jónge ze wal ins an de uvverzie sjpatsere.

Wie d'r Wullem oes-jelierd woar, varet heë óp de boot va zieng eldere mit. 't Mathilde zoog 'm doe nog mar aaf en tsouw. Went ze jraad in de have woare um tse lane. Mar hu mere ze jenauw hinger d'r jaad van 't Mathilde aa. 't Is alwerm ing janse tsiet jeleie. Het hat 'm durch de vinster zofort jezieë. Flot eroes. De eldere van d'r Wullem lofe uvver 't bret van de boot noa de kank. D'r pap dreëgt inne zak uvver zieng sjouwer. 't Mathilde waad effe bis ze voet zunt. Da winkt het en ruft: ‘Wullem!’

Heë sjteet óp 't dek.

‘Mathilde, kóm!’

Tsezame zitse ze ing tsiet óp 't vuurdek. D'r zommer leuft óp zie end. 't Weëd vrujjer duuster. Ze veule dat ze ziech dökser wille zieë. Nit mieë zoeë lang ópee wade. Vöal wöad hant ze nit nuedieg. 't Wasser kloetsjt teëje de boot. D'r wink roesjt durch 't riet. De sjtengele beweëje ziech troag. De boot drieft in inne droom. 't Anker los. 't Zeeldóch an de mas bol in d'r wink. ‘Mathilde en Wullem’ sjteet mit blauw lettere dróp. Ing rees va leefde. Lanksaam sjteet 't Mathilde óp. Vuur d'r duuster mós 't heem zieë.

‘Zient vier ós mörje,’ vroagt het.

‘Iech hof 't,’ zeët d'r Wullem. ‘Dat likt dra wat mieng eldere mörje dunt.’

[p. 63]

‘Woa zunt ze noen?’

D'r Wullem kiekt sjtil vuur ziech oes. Da wiest heë mit d'r kop noa de have. 't Mathilde sjrekt.

‘Noa die wieëtsjaf?’

D'r Wullem lekt inne vinger óp d'r mónk. Zieng eldere hant óch jet mit de sjmoekeler tse maache. 't Mathilde leuft uvver 't bret noa de kank.

‘Mathilde, iech wil diech mörje jeer zieë.’

‘Iech diech óch, Wullem. Jans jeer.’

Flot jeet 't noa heem. Nog ummer jesjrókke durch wat d'r Wullem uvver zieng eldere zaat. Mar de letste sjritte danst 't. De jedanke an d'r Wullem. De erm jesjtrekt wie halme in d'r wink. Vuurdat 't eri jeet, kiekt 't nog ing kier um. De boot tseechent ziech sjwats aaf in d'r oavend. Doa brent nog jee lit. 't Is jraad of 't de sjtem van d'r Wullem huet.

‘Jank, jank!’

Ing tsiet bliet 't sjtoa. Mar bij de boot is 't sjtil. ‘Kóm, kóm,’ kan 't wal bejrieve. Mar ‘jank, jank.’ Het trukt de sjouwere óp. Misjien woar 't wal ibildoeng.

D'r nieëkste mörje kiekt 't zofort durch de vinster eroes. Mar d'r sjrek sjleet 'm um 't hats. De boot is nit mieë doa. Dat kan nit. Dat darf nit. Óp de bloeëse vus sjneurt 't durch 't jraas. De boot voet. E sjtuk ankerkette kunt oes 't wasser. Ze likt óp de kank. Mit ing hank sjtriecht 't de hoare oes 't jezich. Het kiekt rónk. Leuft tseruk noa 't hoes. Kan mar ing zin zage.

‘De boot is voet.’

Het sjtreuft ziech flot jet aa. De boot zukke. Woa da óch. Oane noa tse dinke sjneurt 't noa de wieëtsjaf in de have. Vuur de duur sjtunt jet lu. Óch de poliese zunt d'rbij. In de naat zouw jesjaose zieë woeëde. Me hat nuuks kanne vinge. Waal de boot. Die loog e sjtuk boese de have. Oes-jebrankd. Óch d'r Wullem en de eldere. Verbrankd. 't Kent mar inne deë doa mieë vanaaf wees. D'r veerman. De veerboot likt

[p. 64]

an de kank. Ze is deë daag nog nit oes-jelofe. Tusje 't riet drieft e liech. Óp d'r ruk. D'r mónk óp. Inne tsank.

‘'t Is d'r tsank,’ ruft inne man.

D'r tsank. Noen weest 't Mathilde 't zicher. D'r Wullem hat ‘tsank, tsank’ jeróffe. En nit ‘jank, jank.’

‘Häu iech mar, häu iech mar...’

Dat hat 't Mathilde doanoa nog döks jedaad.

‘Häu iech mar, da woar d'r Wullem nog hei.’

't Mathilde sjteet vuur de vinster. 't Rent. De druup jeëve 'm d'r jesjmak va troer. Ummer nog.

An d'r haos dreëgt 't Mathilde ing kette mit e anker. E paar vingere haode 't vas. 't Sjpieëlt d'rmit.

't Anker va hofnoeng.

Los-jesjlage.

Oane sjif.

't Wies hoes mit de vinster an 't wasser. Noa al die joare kiekt 't Mathilde eroes. De jedanke an d'r Wullem. Jebónge an de broeng kette in d'r reën.

‘Kank heë mar uvver 't wasser lofe.’

‘Kóm Wullem, kóm.’

't Wasser sjtreumt v'rbij.

Meandert durch de landsjaf.

D'r jedanke drieft mit.