Verzamelde werken. Deel 3. Proza-gedichten

CCXL

Men nadert niet de schoonheid of heiligheid door ‘zijne gemalin toe te voegen’: ‘lieve, laat ons nederknielen en den Heer aanbidden.’

Men nadert de schoonheid of heiligheid door den toon waarop, door de houding en gelaatsuitdrukking waarmeê, men aan zijne vrouw vraagt waar onze pantoffels staan.

Er zijn vrouwen, die zoó zijn, dat de man die vraag slechts in een háar toon benaderenden toon, - maar volkomen onopzettelijk - behoeft te doen, om het begeerde Doel zeer nabij te zijn.

[p. 126]

Die toon is dweepend noch geestdriftig, en eigenlijk even min zacht of teeder. Die toon is alleen eenvoudig en gewoon, maar dát in een mate of op een wijze zóo, dat er geen bijvoegelijk naamwoord bestaat om hem aan te duiden.