De briefwisseling tussen Lodewijk van Deyssel en Albert Verwey

150

[poststempel

Noordwijk aan Zee,

4 Februari 1896]

Amice,

George schrijft mij dat hij de lezing graag in Holland houden zal, maar dan ‘am liebsten auf einladung seitens einer gesellschaft literarischen oder künstlerischer richtung’.⁴⁷⁹ Vin je ook niet dat dan 't eenige de Haagsche Kunstkring is? Die heeft indertijd ook Verhaeren gevraagd.

Hij wenscht geen geld.

Wij kunnen dan eenvoudige invitaties zenden aan elk die we vinden dat in aanmerking komt.

Ik doe mijn best voor het Maartnummer over hem te schrijven.⁴⁸⁰ Hij zou half Maart kunnen komen.

Ik heb op 't oogenblik nog ƒ50, - tot je beschikking. In haast. Veel gr

Alb. V.

Antwoord s.v.p. per ommegaande met je adres.

479 Voor George's brief van 3 februari 1896, zie Albert Verwey en Stefan George, De documenten van hun vriendschap, a.w., p. 15.

480 Albert Verwey, Stefan George, in Tweemaandelijksch Tijdschrift, 2e jrg., aflev. 4, maart 1896, p. 1-22; voor de eerste maal herdrukt in Stille Toernooien, Amsterdam, 1901, p. 126-149. Naar aanleiding van dit artikel en het in noot 492 genoemde van Frank van der Goes, schreef [André] J[olles] in De Kroniek van 8 maart 1896, onder de titel Twee nieuwe poëeten: ‘Het laatste Tweemaandelijksch Tijdschrift en de laatste Nieuwe Gids eindigt met een artikel over tot nog toe in Holland, onbekende, of ten minste weinig gelezen dichters. In het T.T. is het Stefan George, aangekondigd door den heer Albert Verwey, in de N.G.: Francis Adams, behandeld door den heer van der Goes.
In het T.T. een Duitscher met Fransche neigingen, verfatsoenlijkt door verwantschap met zuivergermaansch-romantische oprecht- en klaarheid, met mooie verzen, lekker-fijn en fijn-gevoelig, zooals Verwey ze proeft, op de tong van zijn smaak en als literair fondant langs zijn kundig gehemelte laat smelten, verzen die weg-nevelen zonder vaag te worden, likwiede gekleurde droom-waarheden herinnerend aan de Graal als vertegenwoordiging van het geestelijk zoekende-ridderlijk vindende. In de N.G. harde poëemen van een Engelsch temperament, harde hortende of te snel-wegloopende verzen, brutale ongeschaafde, scherp-te-voorschijn-gebroddelde, vijfvoeters, kinderlijk banale versjes met and, and, and, verzen die alleen in het beste geval zwaarte van rythme doen voelen, tendens-dichtingen van honger en moord.
In het T.T. groene, weldoorvoedde, gearriveerdheid; genoegelijk op-zijn-gemak, uitgewerkte, en langzaam zuiverder gegroeide poëzie van een, die gelooft en zich niet haast; in de N.G. heftige kreten van een, die blauw van honger tandknarsend de vingers dichtknijpt tot lompe vuisten, een die niet in de eeuwigheid van ellende gelooven wil en zich haast het uit te schreeuwen, die geen tijd heeft zijn kunst glanzig te likken, maar op- krijt, wat borrelt van uit zijn rommelende maag, naar zijn gesnoerde keel.
Is het een fout of een deugd om van beiden te kunnen genieten? En zijn dan deze twee de vertegenwoordigingen van de Tijdschriften waarin zij genoemd worden?’

[p. 164]

‘La revue blanche’ van 1 februari 1896, voorzijde en achterzijde van de omslag.

[p. 165]