Zwart goud

[p. 42]

De wind

Hoe worden boomen wild doorvoeld,
hoe machteloos is hun neigen
voor dezen wind, die walst en woelt
door bladeren en twijgen,
en weer na dreigend zwijgen
verrukt zijn feilen ren versnelt
met wilde fierheid, overmoedig.

Als minnaar voelt hij zich een held:
met vuur doch zeer koelbloedig
weet hij te nemen met geweld.

... Een grootsche dag voor wie bemint,
wel ongeschikt om stil te staren.
Ik deel mijn liefde met den wind
en woel door donkre haren...
geen weet er van bedaren.