Evangelische liederen
(1738)–Johan Deknatel–
Auteursrechtvrij
[pagina 56]
| |
En daar de Geest des Heilands leeven
In 't harte stelt, in licht en recht,
Deez' Eenvoud in de ziel geweeven,
Die is 't, die alle hoogtens slegt.
| |
2.Daar andere, vol drifts, na trachten,
Is zulk een harte Kinderspel;
't Geen meenig een geen kwaad zou achten,
Is zulk een ziele reeds te veel.
Waarom? Hier moet de weereld sterven;
Hier is het: Raak niets onreins aan.
Men kan het Kleinood niet beërven,
Eer alles rein is afgedaan.
| |
3.De Hemelspys is veel te zoete,
Voor 't harte dat in Jesus leeft,
De Bruid bewaart hert, hooft, en voeten;
Of zo haar yet wes nog aankleeft
Van 's weerelds dwaaze ydelheden,
Dat is voor haar een bitt're pyn.
Want is men regt tot God getreden,
Men tracht van alles rein te zyn.
| |
4.De Eenvoud houdt de ziel gesloten,
Schoon 's weerelds Geest rondom haar woelt,
Zoekt in 't verborgene dien Grooten,
Dien God, in wien zy rust gevoelt.
Als zy het huichel volk in lusten
Der weereld en haar' ydelheit,
Ook onder goeden schyn, ziet rusten,
Waakt zy, en staat in kamp en strydt.
| |
[pagina 57]
| |
5.d'Eenvoudigheit heeft geen zieraaden,
Als 't Rood van Jesus kostlyk bloed,
Haar trek naar hemelsche genaaden,
Scheidt d'aardsche dwaasheit van 't gemoed.
Een kind van God gaat wisse treden,
En draagt Zyn beeldnis schoon en rein,
Hoe zou 't van 's weerelds ydelheden
Dan langer ingenomen zyn?
| |
6.Van zorgen, nood, en alle plaagen,
Van agterdogt, van aardsch verdriet,
Of nyd of haat, die and'ren knagen,
Weet Christus Zin en Eenvoud niet.
Die schat, dien zy in 't hert gaat dragen,
Beveiligt haar voor allen nyd,
Schept ymand meê daarin behagen,
Zo ziet men haar op 't diepst verblydt.
| |
7.O kostlyk beeld! een ziel t'aanschouwen,
Die zich in Christus Eenvoud kleedt.
Wat slaapt gy Maagden! dwaaze Vrouwen,
De Bruigom komt, hy is gereed.
Wat zyn de Lampen die niet branden!
Wat is een valsche Maagden-schyn!
Neemt Oly, d'Eenvoud, in uw handen,
En laat de weereld weereld zyn.
| |
8.O Jesus druk, druk dog myn herte
Die kinderlyke Eenvoud in.
Ruk, ruk, al waar 't met duisend smerten,
De weereld uit myn ziel en zin.
| |
[pagina 58]
| |
Des Onden Adams beeld en teken
Draag ik niet meer; wilt uw Livry,
d'Eenvoud, ô Jesus, in my kweeken.
Dat nieuwe Schepsel blyv' in my.
|
|