Evangelische liederen

N^o. 513.

1.

't GEloove breekt door Staal en Steen,
En grypt Gods Almacht zelver;
't Geloove werkt veel meer alleen,
Dan alle Goude Kalver;
Als ymand maar gelooven kan,
Zo kan hy alles maaken,
't Geloove grypt de bergen aan,
En 't zyn haar kleine zaaken.

[p. 16]

2.

Toen Jesus nog verborgen was,
En zyne schatten spaarde,
Nog eer men Hem, die alles was,
Zag wand'len op der aarden:
Wat wond'ren deên Gods kind'ren niet,
Geloovend', in die dagen,
Wat kan men, nu men nader ziet,
Wat mag men nu niet waagen!

3.

In waarheit, wen het Christen Volk
Maar deede wat het konde;
Als Jesus zyn Getuigen wolk
Eens uit een ander zonde:
Zy stortede het gansche heêr
Der vremde Kind'ren neder,
En zelve keerde zy te meer
Zich tot haar Zonne weeder.

4.

Gepreezen zy de dapperheit
Der Stryders onzes Vorsten,
Bespot zy de vermetelheit,
Naar zulker bloed te dorsten.
Hoe goed en veilig dient men niet
Dien grootsten der Monarchen!
Die over Vuur en Staal gebiedt,
Voor Water bergt in Arken.

5.

En weeten zyn Getuigen dan
Voor wien zy 't Leeven stellen,
Zo laaten zy, voor tegenstaan,
Zich liever needervellen.

[p. 17]

 

Zy willen de Verlossing niet,

 

Die hen ontheft van 't Lyden;

 

Ja menig gaarn zich mart'len liet,

 

Om 't eeuwige verblyden.

6.

De Stryders van het Nieuw Verbond,
Wat waaren z' eertyds Helden!
Die men in Vellen wand'len vond,
Die zich in Spitsen stelden.
En Hy, wiens d'aard niet waardig waar,
Trad zelv' in 's Kruices gangen,
Den Vorst van aller heem'len schaar,
Heest men aan 't kruis gehangen.

7.

Wy willen onder zyn Banier,
Den Satan ons t'ontrooven,
En trots zyn brullen en getier,
Op Vaad'ren Spoor gelooven.
En mag men niet op rooze-paân,
Maar onder doornen stryden;
(Want dus is 't Jesus ook gegaan)
Zo willen wy ook lyden.