Moderne gedichten

[p. 16]

St. Ives

de cliff waarop we zaten honderd meter
boven de branding de koning te rijk
toen ik me niet meer durfde bewegen
uit angst voor het schuim en de scherpe
stenen beneden en casper zich plotseling
oprichtte en danste
roekeloos
z'n rode haar knetterend in het late
licht van de middagzon

een eeuwigheid - hoe lang was het?
2, 3 sekonden? - stond hij met
één been boven de afgrond
de zon onzichtbaar achter hem
slechts de stralen als een aureool
rond z'n hoofd

en ik

ik durfde of wilde niet waarschuwen
omdat het te mooi was
en tegelijkertijd
waar

leven maakte plaats voor marmer
adem voor ijs