|
| |
Tegens de poeten, Venusjanckers en Loftuyters.
Aen den selven heer V. van Oosterwyck.
SChaemteloose Venus-wichten,
Die met uwe vuyle dichten
Smet der Lesers oog en keel,
Die de Musen met uw' Verssen
Maekt tot snoode koppelerssen
En Parnas tot een bordeel;
Die ja pesten van de Steden
Kanckers zijt der goede seden,
Welcke Plato met goed recht
Als verderflijck schuym van guyten
Uyt sijn vesten plag te sluyten,
En verstack van 't Burger-recht;
| |
| |
Hoe lang sal u schandig schrijven
d'Ontucht koesteren en stijven?
Hoe lang sult gy 't blanck papier
Met onkuysschen int bevlecken,
En uw' pennen solverstecken
Sijn van Venus dertel vier;
Is 't u niet genoeg te branden
In uwe eygene ingewanden?
Moet ghy oock eens anders geest
Roosten, en uw' geyle vieren
Van den genen, die u leest?
Schaemtge u niet uw' vuyligheden
Op te schuymen van beneden,
En den schoonen klaren dag
Uwe middernachtsche smetten
Stouter in 't gesicht te setten,
Of verstaet ghy dat uw vryen,
Dat uw' Venus-janckeryen,
Schooner luyster, stercker leven
Aen d' eerwaerde Rijm-raed geven,
Als een stof van ernst en tucht?
Mannen broers, ghy zijt bedrogen.
Rijm uyt Hemel-stof getogen
Door een' geest, die 't ambacht weet,
Weet all 't voetrijck minne-suffen
Van een' Naso te verbluffen,
Schoon het noch soo geestig treed.
Hier voor moet Tibullus wijcken,
Hier Properts het seyl voor strijcken.
O ghy dan, die uw gedicht
Siel en luyster poogt te geven,
En uw sterven t'overleven,
Staet na stof, die leert en sticht.
| |
| |
Maer waer is die stof te soecken?
In de goddelijcke boecken
Dat 's een bron van aerdigheden,
Dat 's een zee van rijcke reden,
Die nochstrand en heeft noch grond.
Lust u aen de leer der seden
Een deel Versen te besteden,
Lust u braver helden lof,
Lust u 's hemels prijs te singen,
Of tien duysend andre dingen
Daer is overvloed van stof.
Ja indien 't u lust te minnen,
Stoffe kond ghy daer oock vinnen;
Daer is schoonheyd soo gewenscht
Als uw' oogen oyt beschouden;
En die veylig voor 't verouden
Altijt frisch staet noyt verslenscht,
Daer ontmoet ghy 't Lied der Lieden,
'T welck de zielen helpt aen 't sieden
Niet door dertel dans-geluyd,
Maer door klanck, die d'ooren trecken
Uyt de vierige gesprecken
Tusschen Christus en sijn Bruyd.
Leert, ey leert uw' minnedichten
Voortaen wijsselijcken richten
Naer dien kuysschen minne-toon;
Staeckt uw' vuyle Venus rancken;
Volgt met Oosterwyck de klancken
Na van Davids wijsen Soon.
Soo en sult ghy uw' gesangen
Niet alleenlijck doen ontfangen
Leven, luyster, keest en kracht:
Maer sal boven dien by allen
Ieder vers uw' pen ontvallen
Als een Godspraeck sijn geacht.
| |
| |
En ghy Gnathoos, vuyle vleyers,
Roockverkoopers, wind-verspreyers,
Die uw' Rijm maer aen en legt,
Om de monden van uw' Heeren
Met wat lof seems te besmeeren;
Die den grooten tuyt in d' ooren
Niet als 't geen sy gaeren hooren,
Niet als 't geen hunn' mond en smaekt;
Die van Sijllen Africanen
En van Neroos Nerven maeckt;
Die de schandelijcke blamen
Doopt met eerelijcke namen,
En met glimp van deugd verbloemt;
Steursheyd stemmigheydt van seden
En verspillen mildheyd noemt;
Die als hoofsche lichte vogels
Sweeft op allerhande vlogels,
En lichtvaerdelijck uw' kunste
Om een amptken, om wat gunste
Allen grooten meesters veylt;
Die met strijcken, streelen, smeeken,
D'ydelheyd poogt aen te queken;
En 't alreede windig breyn
En verwaend gemoed der dwasen
Noch met waen-wind op te blasen,
Soekt ten koste van 't gemeyn:
O, indien ghy uw' gesangen
Aen wat hoogs te kost woud hangen,
En in plaets van Vorsten-lof
Uwen rijm-stijl woud besteden
Aen 't hervormen van de seden,
Of aen keur van Bijbel-stof;
| |
| |
O, soo mochten uw' gedichten
Noch iet schoons, iet nuts verrichten,
En der brosse sterflijckheyd
Heylsam sijn aen siel en sinnen;
Daer ghy nu gelijck de spinnen
En och ofse meer niet waren:
Maer Helaes! ghy spint een garen,
'T welck met eenen in ons hert
D' heylige ootmoed doet versticken
En ons' herssens in de stricken
Van laetdunckentheyd verwert.
Vind ghy u belust op loven?
Looft den Koning van daer boven,
Die is lovens waerd voor all':
Met den mallen mensch te prijsen
Doetmen sijnen hoogmoed rijsen
Moeder van sijn' droeven val.
Ach! hy heeft de schouderbladen
Veel te swack om lof te laden.
Om hem dan niet geck te broên
Moet ghy hem in plaets van smeken
Naekt ontplaest'ren sijn' gebreken
En sijn'seeren voelen doen.
Stelt hem klaer sijn onvermogen
En sijn' lemten onder d' oogen,
Toont hem sijn' verdorven aerd,
Doet hem sijne sotheyd smaken;
Sulcx sal hem verstandig maken
En uw' rijmen lesens waerd.
Oosterwijck, dit moest ick spreken
Tegen onsestijds gebreken:
Neem' et (bid ick) aen voor goed,
Of ten minsten voor een teeken
(Soo 't aen goed hier mocht ontbreken)
Van een toegeneygt gemoed.
|
|
Auteursrechtvrij