Gedichten(1850)–Johan Michael Dautzenberg– Auteursrechtvrij Vorige Volgende De toren by de zee. Tusschen Nieuwpoort en Oostende Weidt een herder 't logge vee; Brandt de dagtoorts op haar ende, Staart hy nog op land en zee. 't Strand verguldt zich en de duinen, Wen de zonne nederzwikt, Wen ze scheidend op de puinen Van den gryzen toren blikt. Tranen rollen langs de wangen Van den vromen herder neêr, En hy richt zyn avondzangen Tot den lieven Hemelheer! [pagina 53] [p. 53] Droevig klinken zyne psalmen Langs 't eenkleurig oeverzand, En de heuvelklingen galmen Met den toren en het strand. Eenzaam staat hy en vergeten Met zyn kruin in 't woelig zwerk, En getuigt, trots scheur en spleten: Hier verhief zich eens een kerk. Hier verhief zich tot den hemel Zucht en beê van 't lydend hart, En er daalde op 't vroom gewemel Mannabalsem voor de smart. Sinds de pelgrims zyn geweken, Is het hier zoo doodsch en vreemd, Een woestyn zyn deze streken, Die vaak alle vreugd ontneemt. Telkens echter by het krieken, En by 't zwinden van den dag, Zweeft een geest op gouden wieken Lieflik als hy vroeger plag. 't Is der aandacht geest, in waarheid, Die dus op de puinen zweeft, En die in de schemerklaarheid 't Eiloof om den toren weest. [pagina 54] [p. 54] Tranen rollen langs de wangen Van den vromen herder neêr, En hy richt zyn avondzangen Tot den lieven Hemelheer. En hy smeekt, dat nooit en nimmer De aandacht van zyn duinen wyk', Smeekt, dat zy er voortaan immer Zuiver voor zyn blikken pryk'. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij