De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XLVI.

Die godtsalige singen ende betuygen met desen Psalm, Hoe sterck dat haer gelooue sij, in aller tegenspoet, de wyle dat God haer behoeder is.

§1

ALS ons die noot ouervalt krachtigh,
Ons

[p. *]

 

borght end heyl is Godt almachtigh,

 

Sulcks beuinden wy in den noot,

 

End hebben in hem troost seer groot.

 

Dies vreesen wy in gheenen dinghe,

 

Als waer't dat die węerelt verghinghe,

 

End die berghen hen wierpen snel,

 

In't midden Der Zee diep' end fel.

§2

Als waer't dat t'water des Męers diepe,
Raesde t'saem, end oock ouerliepe,
Als waeren te niet doer sijn kracht,

[p. *]

 

Berghen end steenrotsen ghebracht.

 

Nochtans sullen die béken reyne,

 

Oock menighe klaere fonteyne,

 

Die schoone stadt maeken verblijdt,

 

Daer Godt in woent tot aller tijdt.

§3

Midden in haer woent Godt ghepresen,
End wil eewighlick by haer wesen.
Niet sal se beweghen voort aen:
Want de Heer' wilts' altydt bystaen.

Veel volcks is ons gheweest seer teghen,

Koninghrycken hen oock beweghen,
Van haer gherucht, also dat scheen,
Verghingh' d'ęerd' end hemel met een.
***

§4

In sulcke stormen ende baeren,
Is met ons de Heer der hęerschaeren,
Godt Iacobs is ons een borght vast.
Teghen gheweldt end' ouerlast.

Komt doch al, wilt sien end bemercken,

Onses Gods groote wonderwercken,
Die hy hier op der eerden doet,
Nae sijne groote wysheit goet.

§5

Hy heeft ouer t'ęerdtryck in't breede,
Ghestilt die orloghen seer wreede,
Lancen, boghen, heeft hy in't landt,

[p. *]

 

Vernielt, end die waeghens ghebrandt.

 

Weest stil (spreeckt hy) sijt doch gedachtigh,

 

Myner grooter sterckheit seer machtigh,

 

Ick ben die Godt seer hoogh gheacht,

 

Bouen aller menschen gheslacht.

§6

Kortelick, de Godt der hęerschaeren,
Is met ons in stormen end baeren,
Godt Iacobs is ons een borcht vast,
Teghen ghewelt end ouerlast.